یکی از آسیب‌هایی که همراه با دررفتگی در مفصل شانه ایجاد می‌شود آسیب استخوان بازو در مفصل شانه می‌باشد که به صورت شکستگی‌های مختصر و به عنوان هیل ساکس معروف است. در این مقاله به بررسی علل و عوامل ایجادی و روش‌های درمانی این عارضه می‌پردازیم.
آسیب هیل ساکس یک نقش یا فرورفتگی در استخوان هومروس در بخش خلفی و فوقانی و جانبی است که می‌تواند با ناپایداری قدامی در مفصل گلنوهومرال همراه باشد. این عارضه اغلب با آسیب بنکارت همراه است. این فرورفتگی روی استخوان هومروس سبب ایجاد بی‌ثباتی در مفصل شانه می‌شود.
به طور کلی ۱۰ نفر در ۱۰۰ هزار نفر در جامعه ایالات متحده درگیر می‌شوند و این عارضه تقریباً بین ۴۰ تا ۹۰ درصد از تمام موارد بی‌ثباتی شانه و یا حتی در ۱۰۰ بیماران با بی‌ثباتی قدامی عود کننده دیده می‌شود. در یک مطالعه ۶۵ درصد از دررفتگی‌ها حاد مفصل گلنو هومرال همراه با آسیب هیل ساکس بوده و ۹۳ درصد از بی‌ثباتی مکرر بیماران با آسیب هیل ساکس همراه بوده‌اند.
طبق مطالعات تحقیقاتی عارضه هیل ساکس و بی‌ثباتی قدامی شانه ارتباط زیادی با هم دارند و تقریباً ۴۷ درصد از ضایعات با بی‌ثباتی اولیه شانه و دو و نیم برابر بیشتر احتمال آن در فردی که هر یک از آن ضایعات را دارد ممکن است وجود داشته باشد.
به طور کلی در ضایعاتی که درجات بالاتری از آسیب را شامل می‌شوند احتمال دررفتگی مکرر بیشتر است.
به طور کلی در رفتگی شانه به ندرت به صورت ایزوله و خالص اتفاق می‌افتد غالب موارد می‌تواند این آسیب همراه با آسیب در تاندون‌ها و رباطها و همچنین استخوان بازو باشد که در موارد شکستگی‌ها می‌تواند هیل ساکس می‌تواند یکی از آن موارد باشد. اما به طور کلی دررفتگی شانه به صورت حاد در مورد قدامی آن شامل موارد زیر است:
تشخیص توسط متخصص ارتوپدی و فوق تخصص شانه و اندام فوقانی انجام می‌گردد که شامل موارد زیر است:
X-ray در نمای (Grashey (AP
جهت تشخیص شکستگی متمرکز در ناحیه
معمولاً به شکل مثلثی شکستگی ایجاد می‌شود
تشخیص افتراقی در آسیب هیلساکس شامل موارد زیر است:
جهت دررفتگی بازو و قرار دادن سر استخوان هومروس به داخل حفره گلنوئید
پس از رداکسیون شانه نیازی به آتل‌گیری به مدت حداقل ۴ هفته می‌باشد در برخی موارد ممکن است حتی بیشتر باشد بسته به شرایط بیمار
پس از دوره بی‌حرکتی نیازی به فیزیوتراپی وجود خواهد داشت.
فیزیوتراپی در مراحل اولیه می‌تواند شامل انقباضات در دامنه کوتاه شده عضلات این چرخاننده داخل و اداکتورهای شانه خواهد بود. سپس به آهستگی کسب قدرت عضلانی در عضلات اطراف مفصل شانه و دامنه حرکتی در چرخش به خارج و ابداکشن خواهد بود. اکثر افراد پس از در رفتگی شانه ممکن است چند ماه نیاز به فیزیوتراپی داشته باشند.
در مواردی که آسیب هیل ساکس بیش از ۲۰ تا ۲۵ درصد سر استخوان بازو را شامل باشد نیاز به عمل جراحی وجود خواهد داشت.
در این روش از بافت نرم جهت پر کردن ناحیه آسیب دیده استخوانی استفاده می‌شود
از بافت استخوانی و پیوند استخوان جهت پر کردن ضایعه هیلساکس استفاده می‌گردد.
برای جلوگیری از بی‌ثباتی در طول زمان درمان موفقیت آمیز خواهد بود.
WAZE
Google Map
بلد
نشان
مسیریابی