ورود ثبت نام 22 89 26 88 09017980467

logo فیزیوتراپی شریعتی

021-22 89 26 89
پذیرش کلینیک
پرسش و پاسخ
فیزیوتراپی شریعتی /  مقالات / آرنج تنیس بازان

آرنج تنیس بازان

دکتر اکبر رضایی

منتشر شده در : کیهان ورزشی - 1395

 

متن کامل مقاله :

 

آرنج تنیس بازان یک بیماری شایع است که باعث درد آرنج می شود و به این خاطر به این اسم معروف شده که در بازیکنان تنیس زیاد دیده می شود، ولی اگر تمام بیماران را در نظر بگیریم معلوم می شود که بیشتر بیماران، ورزشکار نیستند و از میان ورزشکاران هم تعداد کمی واقعاً تنیس باز می باشند. این بیماری در زن و مرد مساوی است و درهر هر سنی هم دیده می شود، ولی سن شایع آن 50 تا 60 سالگی است. اسم دیگر این بیماری " اپی کوندیلیت لترال Laterl Epicondylitis " است. محل درد روی برجستگی انتهای استخوان بازو در سمت بیرونی آرنج است، یعنی اگر ایستاده باشیم و کف دست رو به جلو باشد، طرفی ازآرنج درناک است که در انتهای زیر سر شانه است، نه سمتی که در انتهای زیر بغل است. درد معمولاً در همان سمت، به پشت ساعد هم تیر می کشد و بیمار موقع انجام کارهای دستی احساس درد دارد. بیشترین درد درست روی همان برجستگی و یا 4-3 میلیمتر پایین تر از آنست.

علت بیماری

  علت اصلی این بیماری کار یا ورزش زیاد با دست است، بخصوص فعالیتهایی که در آنها مچ دست خیلی خم و راست می شود مثل شستن لباس با دست، آرایشگری و... . زمینه ژنتیک و ارثی هم ممکن است دخالت داشته باشد.

  پشت ساعد گروهی از عضلات هستند که تاندون یک سر آنها با هم به برجستگی مزبور وصل می شود و تاندون سر دیگر آنها به پشت مچ دست و انگشتان متصل می شود. کار این عضلات بالا بردن مچ دست و انگشتان به سمت عقب است. وقتی این عضلات در بعضی حالاتی که ذکر شد خیلی مورد استفاده قرار گیرند (Overuse) در محل اتصال تاندون آنها به برجستگی خارجی آرنج تغییراتی رخ می دهد که شبیه التهاب، ورم، ریش ریش شدن، پارگی های کوچک و تغییر قوام تاندون ( Degeneration ) است و باعث درد می گردد که بیماری آرنج تنیس بازان نام دارد.

   زمینه بیماریهای روح و عصبی مثل افسردگی های واضح یا پنهان و نیز اضطراب هم مؤثر است، و در این گروه از بیماران لازم است زمینه بیماری روحی و عصبی هم درمان شود و گرنه با درمان خود ضایعه آرنج و بدون درمان زمینه عصبی و روحی، معمولاً نتیجه خوب بدست نمی آید، حتی اگر بیمار جراحی گردد.

بیماری های مشابه

  چند بیماری دیگر هم هست بطور شایع درد سمت خارج آرنج می دهند: 1) سندرم گیر کردن عصب رادیال ( سندرم تونل رادیال Radial Tunnel Syndrome ) یا شاخه بین استخوانی خلفی آن که معمولاً درد آنها کمی پایین تر، یعنی 4-3 سانتیمتر ( در آرنج تنیس بازان 4-3 میلیمتر بود) پایین تر از برجستگی مذکور احساس می شود. معمولاً با معاینه و گرفتن نوار عصب (EMG  و NCV ) پزشک آنرا تشخیص می دهد و درمانش هم تا حدود زیادی با آرنج تنیس بازان متفاوت است. 2) آرتروز آرنج بویژه آرتروز سمت خارجی آرنج که درد آن بیشتر در عقب و خارج مفصل است و با معاینه و گرفتن عکس تشخیص داده می شود و درمان خاص خود را هم دارد. 3) ناپایداری یا همان لق زدن مفصل آرنج بدنبال آسیب های قبلی آرنج 4) کندگی و یا آسیب های غضروف داخل مفصل آرنج.

   در 5 درصد موارد بیماری آرنج تنیس بازان با سندرم تونل رادیال با هم و همزمان وجود دارند و باید هر دو را درمان کرد.

تشخیص آرنج تنیس بازان

  تشخیص این بیماری اصولاً با معاینه توسط پزشک است، ولی برای رد کردن سایر بیماری هایی که علائم مشابه دارند ممکن است عکس ساده و در موارد بسیار نادری باز هم برای رد کردن سایر تشخیصها MRI، نوار عصب و ... هم درخواست شود. مثلاً برای رد کردن بیماری (سندرم) گیر کردن عصب رادیال، نوار عصب گرفته می شود.

درمان بیماری آرنج تنیس بازان

  درمان ممکن است به دو صورت غیر جراحی و جراحی باشد.

درمان غیر جراحی

  اوایل سعی می شود که با این روش بیمار را درمان کرد و اگر جواب نداد جراحی می کنیم. درمان غیر جراحی شامل این موارد است: 1) کم کردن کار و فشار ورزشی 2) بستن بریس یا همان آرنج بند مخصوص به نام های Tennis Elbow brace یا Tennis Elbow Support  و یا Tennis Elbow Strap معروف است. 3) فیزیوتراپی و ورزش درمانی
نتایج این تحقیقات بر اساس اطلاعاتی است که از تنیس بازانی جمع‌آوری شده که مشکل آرنج خود را با تمرین حل کرده‌اند.

پیا نیلسون، فیزیوتراپ و محقق آکادمی سالگرسنکا می‌گوید: واضح است که درمان‌های دارویی عوارض زیادی را به همراه دارند. بسیاری از این عوارض بعد از استفاده از داروهای درمان کننده آرنج گزارش شده‌اند.

محققان بر روی 297 بیمار به مدت دو سال آزمایشاتی را انجام دادند. تمریناتی از جمله تمرین‌هایی در خانه برای قوی کردن عضلات آرنج به این افراد داده شد.

پیا نیلسون می‌گوید: بیشتر افراد شب‌ها با آرنج خمیده می‌خوابند و ما برای کسانی که مشکل آرنج داشتند از باندهایی استفاده ‌کرده‌ایم که آرنج آنها را حین شب صاف نگه می‌داشت و بدین شکل ترمیم عضلات آرنج را راحت‌تر می‌کرد. این درمان‌ها با هم فکری فیزیوتراپ‌ها طراحی شدند تا درد بیماران کمتر شود، دوره درمان کاهش یابد و کارایی آرنج و دست بازیکنان افزایش یابد. این روش درمانی بهتر از تزریق کورتیزون عمل می‌کنند و فواید زیادی برای بیماران به همراه دارد.
4) گاهی تزریق کورتون که معمولاً پس از آن گچ گیری هم انجام می شود. برای تزریق کورتون معمولاً آنرا با ماده بی حسی هم مخلوط می کنند که درد ناشی از تزریق کم شود. در این بیماری بیش از یک یا دو تزریق توصیه نمی شود و بهتر است فاصله دو تزریق 3-2 ماه باشد. 5) بندرت ممکن است تزریق چند سی سی از خون خود بیمار به محل ضایعه بیماری را کنترل کند. 6) گاهی پس از تزریق ماده بی حسی و یا زیر بیهوشی، مچ دست را با قدرت و شدید خم می کنند تا پارگی های کوچکی در محل ضایعه ایجاد شود و روند التیام و بهبودی تسریع گردد.

  بریس آرنج تنیس بازان حدود 7-6 سانتیمتر پهنا داشته و باید آنرا طوری بست که روی نقطه حداکثر درد نباشد، بلکه حدود یک پهنای انگشت زیر آن بسته شود. بهتر است شبانه روز بسته باشد و اگر بیمار تحمل نکند میتواند شبها آنرا باز کند؛ میزان سفت کردن آن باید به حدی باشد که محکم در محل خود بنشیند ولی نباید آنقدر سفت شود که باعث تورم دست، یا سیاهرگهای آن و یا درد دست شود. داخل این بریس یک قسمت برجسته وجود دارد که باید درست در امتداد برجستگی دردناک سمت خارج آرنج قرار گیرد و اگر روی ساعد چرخید باید چرخش آنرا اصلاح کرد.

 

  اگر همه این درمانها با هم و کامل و حدود 6 ماه مداوم و پشت سر هم انجام شوند حدود 90 درصد موفقیت دارند، یعنی در بهترین شرایط هم 10 درصد بیماران بهبودی پیدا نمی کنند و باید جراحی شوند. البته همانطور که ذکر شد چه در درمان جراحی و چه غیر جراحی اگر بیمار مشکل روحی – روانی مثل افسردگی یا اضطراب و ... دارد باید درمان شود و گرنه نتیجه درمان خوب نخواهد بود.

درمان جراحی

بطور متوسط و در خوشبینانه ترین حالت 10 درصد بیماران نیاز به جراحی خواهند داشت و اگر جراحی نکنند دردشان دائمی باقی می ماند. موفقیت درمان جراحی هم حدود 90 درصد است، یعنی 2-1 درصد بیماران با جراحی هم بهبود نمی یابند که خود دلایل خاصی دارد مثل تشخیص ناصحیح، زمینه بیماری های روحی - روانی، طریقه نادرست عمل جراحی و... . در هر صورت در بعضی از بیماران هیچ دلیلی بر عدم پاسخ کافی یافت نمی شود.

  در عمل جراحی با یک برش کوچک روی برجستگی مزبور قسمتهای تغییر یافته تاندون های درگیر برداشته می شود و دو طرف آن به یکدیگر دوخته می شود و گاهی بخشی از رباط حلقوی که در مجاورت آن قرار دارد هم برداشته می شود و ... . پس از عمل هم معمولاً مدتی فیزیوتراپی و ورزش درمانی و پرهیز از کارهای سنگین لازم است، و از سه ماه تا یک سال طول می کشد که بیمار به حداکثر میزان بهبودی برسد.

بازگشت

مقالات مرتبط :

آرنج گلف بازان

1395

انگشت چکشی

1395

گانگلیون مچ دست

1395

بیماریها های مرتبط :

کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت برای فیزیوتراپی مرکزی شریعتی محفوظ است.
اطلاع رسانی
کاربر گرامی!

به اطلاع می رساند،
 به علت عملیات مخابرات کلیه تلفن های کلینیک موقتاً قطع می باشد.خواهشمند است با شماره واتساپ کلینیک در ارتباط باشید.

باتشکر
مدیریت کلینیک فیزیوتراپی شریعتی

انصراف
ورود به سامانه