فیزیوتراپی مرکزی شریعتی (خندان) SHARIATI CENTRAL PHYSIOTHERAPY

بنام خدا

بحث امروز در رابطه با درمان توانبخشی در مراحل مختلف بعد از جراحی ترمیمی رباط صلیبی است.
توانبخشي بعد از ترميم ليگامان متقاطع قدامي به پنج مرحله تقسيم مي شود كه در هر مرحله اهدافي در نظر گرفته شده و جهت رسيدن به آن اهداف تمرينات لازم انجام مي‌شود كه انجام تمرينات، زير نظر جراح و فيزيوتراپيست بيمار صورت مي گيرد تا بهترين نتيجه درمان حاصل شود.
در پيوندهاي  ACLضعيف ترين و آسيب‌پذيرترين مرحله جايگزيني رباط، دو الي سه ماه اول است بنابراين تا آن زمان نبايد فشار زيادي به رباط وارد شود.
طول دوره درمان 6 تا 9 ماه است كه در اين مدت بيمار بايد تحت نظر جراح و فيزيوتراپيست باشد.

تمرينات توانبخشي بعد از جراحي ترميمي ليگامان متقاطع قدامي
-مرحله اول : از روز جراحي تا پايان هفته دوم
-مرحله دوم : از هفته دوم تا پايان هفته چهارم
-‌مرحله سوم : از هفته چهارم تا پايان هفته دهم
-مرحله چهارم تا ششم : از هفته دهم تا ماه دهم

مرحله اول :
از روز جراحي تا پايان هفته دوم
اهداف اين مرحله شامل:
1-زانو تا 90 درجه خم شود.
2-راه رفتن بيمار به طور نرمال انجام شود.
3 - عضلات پشت ران تقويت شود.

تمرينات
1-جهت كنترل درد و تورم، از يخ، تحريك الكتريكي و اسپيلنت مناسب به مدت چند روز استفاده مي شود.
2-حركات موبيليزيشن پاتلا در تمام جهات خصوصا در جهات فوقاني و تحتاني انجام می شود.
3-جهت تقويت عضله چهار سر، زانو را به تخت فشار داده و تا 6 ثانيه نگه داشته مي‌شود.
4- ‌جهت تقويت عضلات پشت ران در حالت دمر زانو به كمك پاي سالم خم و راست مي شود.
5- اگر زانو لقي   ‌نداشته باشد در تمام جهات، پا صاف بالا برده مي شود.
بيمار با استفاده از عصاي زير بغل و بريس فانكشنال راه رفتن طبيعي را آموزش ببيند و تا آخر هفته دوم 50 تا 70 درصد وزن بدن را  تحمل كند و در اين مدت لبه تخت نشسته و زانو را  تا 90 درجه خم كند ولي بايد براي صاف كردن زانو از پاي مقابل استفاده كند كه در غير اين صورت ليگامان  ACLپاره مي شود.

مرحله دوم 
از هفته دوم تا پايان هفته چهارم
1-زانوي بيمار به طور كامل صاف شود.
2-  ‌بيمار بدون عصا و به طور نرمال راه برود.

تمرينات
1- ‌بيمار لبه تخت نشسته و زانوي خود را صاف كند.
2-  ‌در حالت به شكم خوابيده، زانوي بيمار صاف شود.
3-  ‌اگر زانو تا 100 درجه خم مي شود از دوچرخه ثابت بدون مقاومت استفاده شود.

مرحله سوم :
از هفته چهارم تا پايان هفته دهم
1-زانو بايد تا آخر صاف و خم شود.
2-عضله چهار سر و عضلات پشت ران به طور كامل تقويت شود.
3-بيمار به طور آهسته به جلو و عقب راه برود.

مرحله چهارم تا ششم :
از هفته دهم تا ماه دهم
اين دوره درمان براي افرادي است كه به صورت حرفه اي ورزش مي كنند و لذا ورزش‌هايي از قبيل درجا دويدن و مارپيچ دويدن اضافه مي شود تا ورزشكار بتواند به ورزش حرفه اي خود برگردد و در اين مدت قدرت عضله چهار سر بايد 85 درصد عضله چهار سر سمت مقابل و قدرت عضلات همسترينگ ها بايد 90 درصد قدرت عضلات همسترينگ سمت مقابل باشد و زانو تا 135 درجه خم شود و به طور كامل صاف شود.

برنامه دویدن بعد از جراحی  ACL     زانو

ورزشکارانی که تحت عمل جراحی ترمیم رباط صلیبی قدامی زانو قرار می گیرند بعد از گذراندن درمانهای اولیه فیزیوتراپی می بایست آماده انجام حرکات دشوارتر شوند تا بتدریج توانائی حضور در ورزش مورد نظر را کسب نمایند . برنامه دویدن که عمدتا  بعد از ماه سوم بعداز عمل آغاز میشود از اهمیت زیادی برخوردار است به همین دلیل سعی شد این برنامه آماده و در دسترس قرار گیرد . اما به خاطر داشته باشید قبل از شروع برنامه دویدن می بایست بتوانید تعدادی از حرکات را زیر نظر فیزیوتراپیست انجام داده تا در صورت آمادگی به شما اجازه شروع دویدن داده شود .

به خاطر داشته باشید برنامه زیر می تواند متناسب با وضعیت شما تغییر کند .

1-  هفته اول بعد از درمان فیزیوتراپی

ابتدا 400 متر راه بروید سپس 400 متر با شدت 50% بدوید . این دوره را 4 بار تکرار کنید . 3 روز در هفته .

2- هفته دوم  بعد از درمان فیزیوتراپی

ابتدا 400 متر راه بروید سپس 800 متر با شدت 50% بدوید . این دوره را 2 بار تکرار کنید . 3 روز در هفته .

3- هفته سوم بعد از درمان فیزیوتراپی

ابتدا 400 متر راه بروید سپس 1600 متر با شدت 50% بدوید در ادامه 400 متر راه بروید . این دوره را 1 بار انجام دهید . 3 روز در هفته .

4- هفته چهارم بعد از درمان فیزیوتراپی

ابتدا 400 متر راه بروید سپس 400 متر با شدت 50% بدوید در ادامه 400 متر راه بروید سپس 800 متر با شدت 75% بدوید سپس 400 متر راه بروید  . این دوره را 2 بار تکرار کنید. 3 روز در هفته .

5- هفته پنحم بعد از درمان فیزیوتراپی

ابتدا 400 متر راه بروید سپس 1600 متر با شدت 75% بدوید در ادامه 400 متر راه بروید . این دوره را 2 بار تکرار کنید. 3 روز در هفته .

6- هفته ششم بعد از درمان فیزیوتراپی

ابتدا 400 متر راه بروید سپس 400 متر با شدت 75% بدوید در ادامه 400 متر راه بروید سپس 800 متر  با شدت 100 %  بدوید و دوره را با 400 متر پیاده روی تمام کنید  . این دوره را 2 بار تکرار کنید. 3 روز در هفته .

7- هفته هفتم بعد از درمان فیزیوتراپی

ابتدا 400 متر راه بروید سپس 1600 متر با شدت 100% بدوید در ادامه 400 متر راه بروید . این دوره را 2 بار انجام دهید . 3 روز در هفته
در مباحث بعدی آسیبهای شانه و مجموعه مجاورات آن مورد بحث قرار خواهد گرفت.

درمان اسیب رباط صلیبی
درمان در اسیب رباط صلیبی به دوره های مختلفی تقسیم بندی می شود.
به طور کلی درمان به دو بخش قبل از عمل و بعد از عمل تقسیم شده و پس از عمل به 4 مرحله تقسیم می شود.

قبل از عمل:
چنانچه جراحی زانو لازم باشد معمولاً جراح زانو آنرا 3 هفته به تاخیر انداخته و توصیه فیزیوتراپی مینماید. در این دوره فیزیوتراپی از عوارضی مثل خشکی مفصل زانو جلوگیری نموده و باعث کاهش التهابها میشود تا عوارض جراحی به حداقل برسد.
باید در این سه هفته عضلات جلو و عقب ران و دامنه حرکتی مفصل زانو تقویت و زیاد شود که این امر می تواند به کاهش تجمع مایع مفصلی زانو و بدست آوردن سریع توان عضلانی عضلات موثر روی مفصل زانو ( عضله چهار سر ران و عضلات همسترینگ ) بعد از عمل کمک کند. برای تصمیم به جراحی توجه به چند فاکتور مهم است مثل سطح فعالیت ورزشی قبل از صدمه دیدگی زانو , صدمات همراه , تمایل برای ادامه همان رشته ورزشی و میزان شلی و ناپایداری مفصل زانو . جراحی زانو در آسیب رباط صلیبی می تواند بصورت ترمیم داخل یا خارج مفصلی رباط صلیبی قدامی باشد.
در روش جراحی داخل مفصلی توسط روش آرتروسکوپی زانو داخل مفصل را مشاهده و به کمک ابزار  آرتروسکوپ  رباط پاره شده را بصورت اولیه یا با استفاده از رباط زیر کشکک یا رباط سمی تندینوس یا گراسیلیس  ترمیم می کنند.
در روش جراحی خارج مفصلی زانو هم با استفاده از بخشی از نوار فیبری خارج ران به نام  ایلیو تیبیال تراکت زانو را در سمت خارجی در بیرون سطح مفصلی پایدار می کنند. انتخاب بین این دو روش بسته به نظر جراح دارد و امری تخصصی است. درمان غیر جراحی پارگی رباط صلیبی معمولا برای افراد مسن و آنهایی که قصد پرداختن به ورزش های شدید و رقابتی را ندارند در نظر گرفته می شود.
عوارض عدم جراحی در رباطهای صلیبی اسیب دیده:
• خشکی مفصلی و آرتروز زانو ( استئو آرتریت زانو )
• ناپایداری مفصل زانو یا افزایش لغزندگی زانو
• درد و محدودیت حرکات مفصل زانو

پیش آگهی
• میزان موفقیت جراحی رباط ACL 95-82% است. و در بهترین شرایط شش ماه بعد از آسیب می توان به میادین ورزشی بازگشت.
در مباحث بعدی در مورد مراحل توانبخشی رباطهای صلیبی بعد از عمل جراحی خواهیم پرداخت.

کشیدگی عضلات کشاله ران  از آسیب های شایع ورزشی است. این کشیدگی ها همچنین می توانند در اثر فعالیت های بدنی شدید در کسانی که آمادگی ندارند هم ایجاد شوند. عضلات زیادی در ناحیه لگن و ران وجود دارند. این عضلات مسئول حرکات مفصل لگن در جهات مختلف هستند. گاهی اوقات این عضلات بر اثر ضربه و یا بدنبال فعالیت های شدید بدنی دچار کشیدگی می شوند و در حالات شدیدتر ممکن است پارگی های میکروسکوپی در این عضلات به وجود بیاید که به آن استرین Strain هم می گویند و گاهی هم فیبرهای عضلانی بطور کامل پاره می شوند. شایع ترین عضلات لگن که دچار گشیدگی می شوند عضلات ادکتور یا نزدیک کننده ران هستند.

کشیدگی عضلات کشاله ران ، درمان و پیشگیری

کشیدگی عضلات لگن چگونه ایجاد می شود

عضلات ادکتور در ناحیه کشاله ران قرار دارند. این عضلات در بالا به لگن متصل شده و در پایین به استخوان ران می چسبند و وظیفه آن ها نزدیک کردن ران ها به یکدیگر است.کشیدگی عضله ادکتور در قسمت کلفت آن و یا در محلی است که عضله به تاندون متصل می شود. کشیدگی معمولاً موقعی ایجاد می شود که عضله در حین انقباض شدید باشد و به ناگاه تحت کشش قرار گیرد و یا به آن ضربه ای وارد شود.هر عضله تا حد مشخصی می تواند کش بیاید و اگر تحت نیروی کششی بیشتری قرار گیرد آسیب های ذکر شده بوجود می آیند. وقتی مفصل لگن از قبل و به هر علتی دچار محدودیت حرکتی باشد احتمال کشیدگی عضلات اطراف آن بیشتر می شود.

کشیدگی عضلات کشاله ران ، درمان و پیشگیری

اکثر کشیدگی های عضلانی ادکتور لگن وقتی بوجود می آید که فرد بدون به اصطلاح گرم کردن خود شروع به ورزش می کند. در روند گرم کردن بدن قبل از شروع ورزش اصلی، یک سری حرکات کششی انجام میشوند. این حرکات، فیبرهای عضلات را به آرامی تحت کشش قرار داده و طول آن ها را افزایش می دهند و در نتیجه دامنه حرکت مفصل بیشتر می شود. وقتی که فرد بدون انجام این حرکات مستقیماً شروع به ورزش شدید می کند، عضلات خود را که آمادگی ندارند در معرض کشش ناگهانی و در نتیجه آسیب قرار می دهد.

کشیدگی عضلانی ادکتور لگن در ورزش هایی مثل فوتبال، بسکتبال، تنیس، ورزش های رزمی، اسب سواری و دویدن بیشتر است. ورزشکاران نوجوان و مسن هم بیشتر از دیگر سنین در معرض این کشیدگی عضلانی هستند. در نوجوانی عضلات و استخوان ها ممکن است با یک سرعت یکسان رشد نکنند. ممکن است استخوان ها با سرعتی بیش ار عضلات رشد طولی کنند. نتیجه این پدیده کوتاه شدن نسبی طول عضلات و در نتیجه تحت کشش قرار گرفتن عضلات اطراف استخوان است و در این حال عضله خیلی راحت تر دچار آسیب می شود.

علائم کشیدگی عضلات لگن

مهمترین علامت، درد در روی عضلات کشاله ران است. این درد بلافاصله بعد از حرکتی که موجب کشیدگی عضله و تاندون می گردد در ناحیه کشاله ران احساس می شود. پس از آن درد کم شده و به صورت یک درد مداوم و گنگ در ناحیه کشاله ران در میاید.در ابتدا درد ممکن است فقط در شروع ورزش یا اول صبح بعد از برخاستن از خواب احساس شود و بعد از چند دقیقه و یا با انجام چند حرکت نرمشی شدت آن کم شده و یا از بین می رود. اگر به بیماری بی توجهی شود و ورزش ادامه یابد بتدریج درد در حین انجام حرکات ورزشی هم ایجاد می شود و حتی با ورزش شدیدتر هم می شود.

در موارد شدید بیماری درد در حالت معمولی و حتی در استراحت هم احساس می شود.ممکن است در زمان کشیده شدن عضله یک صدا یا تقه به توسط فرد احساس شود که نشانه پاره شدن فیبرهای عضلانی است.لمس و فشار دادن عضله کشیده شده در ناحیه کشاله ران دردناک است.در حالات شدید ممکن است عضله متورم شود و یا پوست روی آن دچار خون مردگی شود.بیمار در هنگام راه رفتن دچار لنگش می شود.گاهی اوقات قدرت عضله کاهش میابد.

درمان کشیدگی عضلات ادکتور در کشاله ران

به محض کشیده شدن عضلات کشاله ران باید اقدامات زیر انجام شوند :

۱-بلافاصله فعالیت ورزشی را قطع کرده و ادامه ندهید

۲-از سرمای موضعی استفاده کنید. با استفاده از کیسه حاوی خرده های یخ محل درد را به آرامی ماساژ داده و سرد کنید.

۳-برای مدتی باید از ایستان اجتناب کنید و بعد از آن هم تا مدتی باید با کمک دو عدد عصای زیر بغل راه بروید

۴- برای کاهش درد می توانید از داروهای ضد درد یا ضد التهاب استفاده کنید

۵-بعد از گذشت دو روز محل درد را با استفاده از کیسه اب گرم یا حوله گرم حرارت دهید. گرما شدت درد را کمتر میکند. دقت کنید که در مرحله حاد برای کاهش درد از سرما و در مراحل بعد از گرما استفاده کنید .

بعد از گذشت چند روز تا چند هفته ( بسته به شدت آسیب) درد بتدریج کاهش میابد. در این حالت بیمار باید بتدریج خود را آماده بازگشت به فعالیت های ورزشی کند. مهمترین اقدام در این زمان انجام روزانه نرمش های کششی بخصوص در ناحیه کشاله ران و لگن و شکم و کمر است. بعد از مدتی نرمش های تقویتی هم به نرمش های کششی اضافه میشوند. انجام این نرمش ها تاثیر به سزایی در کاهش درد باقیمانده در کشاله ران و همچنین آماده کردن ورزشکار برای برگشت به فعالیت ورزشی دارد. این نرمش ها باید تحت نظر پزشک معالج و متخصص فیزیوتراپی انجام شوند.

در این مدت بیمار باید از انجام فعالیت های شدید بدنی و ورزشی اجتناب کند. موقعی که عضلات لگن و ران بخصوص عضلات کشاله ران کاملا بدون درد شدند و قابلیت کششی و قدرت کافی را بدست آوردند بیمار می تواند به فعالیت ورزشی قبلی برگردد.نکته مهم در انجام حرکات کششی اینست که اگر این حرکات بصورت شدید و پرتابی و بدون احتیاط انجام شوند میتوانند شدت درد بیمار را افزایش داده و مشکلات او را بیشتر کنند. پس انجام این نرمش ها باید بصورت تدریجی و به آهستگی و با کشش ملایم عضلات شروع شده و بتدریج شدت کشش افزایش یابد.

پیشگیری از کشیدگی عضله کشاله ران
مهمترین راه پیشگیری از این وضعیت، انجام نرمش های مناسب کششی لگن و مفصل ران و بخصوص عضلات کشاله ران قبل از انجام فعالیت های شدید بدنی و ورزش های سنگین است. انجام حرکات کششی به طریقه صحیح بسیار مهم است. به این صورت که اندام را باید به آهستگی کشش داد و آن را مدتی در همان وضعیت کشیده شده قرار داد. اینکار به عضله فرصت میدهد تا طول فیبرهایش به آرامی زیاد شود. انجام دادن تعداد زیادی حرکات تکراری کششی به سرعت و  پشت سر هم اشتباه است.

نکته مهم دیگر برای کسانی که درگیر فعالیت های سنگین ورزشی هستند رعایت بالانس و تعادل عضلانی است. با انجام تمرینات مناسب ورزشی باید قدرت عضلات اطراف لگن و کشاله ران بصورت یکسان و یکنواخت افزایش یافته و این عضلات باید بتوانند با هماهنگی لازم با یکدیگر کار کنند. عضلات لگن و کشاله ران باید به اندازه کافی قوی باشند. عضلات ضعیف خیلی راحت تر دچار کشیدگی می شوند.نباید عضلات را زیاد خسته کرد. یک عضله خسته به راحتی دچار کشیدگی می شود.استفاده از لباس مناسب در حین ورزش نکته مهم دیگری است که برای پیشگیری از کشیدگی عضله باید به آن توجه کرد.
در سری آینده به اموزش یکسری تمرينات مخصوص اشاره خواهیم نمود.

آرنج تنیس بازان یک بیماری شایع است که باعث درد آرنج می شود و به این خاطر به این اسم معروف شده که در بازیکنان تنیس زیاد دیده می شود، ولی اگر تمام بیماران را در نظر بگیریم معلوم می شود که بیشتر بیماران، ورزشکار نیستند و از میان ورزشکاران هم تعداد کمی واقعاً تنیس باز می باشند. این بیماری در زن و مرد مساوی است و درهر هر سنی هم دیده می شود، ولی سن شایع آن 50 تا 60 سالگی است. اسم دیگر این بیماری " اپی کوندیلیت لترال Laterl Epicondylitis " است. محل درد روی برجستگی انتهای استخوان بازو در سمت بیرونی آرنج است، یعنی اگر ایستاده باشیم و کف دست رو به جلو باشد، طرفی ازآرنج درناک است که در انتهای زیر سر شانه است، نه سمتی که در انتهای زیر بغل است. درد معمولاً در همان سمت، به پشت ساعد هم تیر می کشد و بیمار موقع انجام کارهای دستی احساس درد دارد. بیشترین درد درست روی همان برجستگی و یا 4-3 میلیمتر پایین تر از آنست.

علت بیماری

  علت اصلی این بیماری کار یا ورزش زیاد با دست است، بخصوص فعالیتهایی که در آنها مچ دست خیلی خم و راست می شود مثل شستن لباس با دست، آرایشگری و... . زمینه ژنتیک و ارثی هم ممکن است دخالت داشته باشد.

  پشت ساعد گروهی از عضلات هستند که تاندون یک سر آنها با هم به برجستگی مزبور وصل می شود و تاندون سر دیگر آنها به پشت مچ دست و انگشتان متصل می شود. کار این عضلات بالا بردن مچ دست و انگشتان به سمت عقب است. وقتی این عضلات در بعضی حالاتی که ذکر شد خیلی مورد استفاده قرار گیرند (Overuse) در محل اتصال تاندون آنها به برجستگی خارجی آرنج تغییراتی رخ می دهد که شبیه التهاب، ورم، ریش ریش شدن، پارگی های کوچک و تغییر قوام تاندون ( Degeneration ) است و باعث درد می گردد که بیماری آرنج تنیس بازان نام دارد.

   زمینه بیماریهای روح و عصبی مثل افسردگی های واضح یا پنهان و نیز اضطراب هم مؤثر است، و در این گروه از بیماران لازم است زمینه بیماری روحی و عصبی هم درمان شود و گرنه با درمان خود ضایعه آرنج و بدون درمان زمینه عصبی و روحی، معمولاً نتیجه خوب بدست نمی آید، حتی اگر بیمار جراحی گردد.

بیماری های مشابه

  چند بیماری دیگر هم هست بطور شایع درد سمت خارج آرنج می دهند: 1) سندرم گیر کردن عصب رادیال ( سندرم تونل رادیال Radial Tunnel Syndrome ) یا شاخه بین استخوانی خلفی آن که معمولاً درد آنها کمی پایین تر، یعنی 4-3 سانتیمتر ( در آرنج تنیس بازان 4-3 میلیمتر بود) پایین تر از برجستگی مذکور احساس می شود. معمولاً با معاینه و گرفتن نوار عصب (EMG  و NCV ) پزشک آنرا تشخیص می دهد و درمانش هم تا حدود زیادی با آرنج تنیس بازان متفاوت است. 2) آرتروز آرنج بویژه آرتروز سمت خارجی آرنج که درد آن بیشتر در عقب و خارج مفصل است و با معاینه و گرفتن عکس تشخیص داده می شود و درمان خاص خود را هم دارد. 3) ناپایداری یا همان لق زدن مفصل آرنج بدنبال آسیب های قبلی آرنج 4) کندگی و یا آسیب های غضروف داخل مفصل آرنج.

   در 5 درصد موارد بیماری آرنج تنیس بازان با سندرم تونل رادیال با هم و همزمان وجود دارند و باید هر دو را درمان کرد.

تشخیص آرنج تنیس بازان

  تشخیص این بیماری اصولاً با معاینه توسط پزشک است، ولی برای رد کردن سایر بیماری هایی که علائم مشابه دارند ممکن است عکس ساده و در موارد بسیار نادری باز هم برای رد کردن سایر تشخیصها MRI، نوار عصب و ... هم درخواست شود. مثلاً برای رد کردن بیماری (سندرم) گیر کردن عصب رادیال، نوار عصب گرفته می شود.

درمان بیماری آرنج تنیس بازان

  درمان ممکن است به دو صورت غیر جراحی و جراحی باشد.

درمان غیر جراحی

  اوایل سعی می شود که با این روش بیمار را درمان کرد و اگر جواب نداد جراحی می کنیم. درمان غیر جراحی شامل این موارد است: 1) کم کردن کار و فشار ورزشی 2) بستن بریس یا همان آرنج بند مخصوص به نام های Tennis Elbow brace یا Tennis Elbow Support  و یا Tennis Elbow Strap معروف است. 3) فیزیوتراپی و ورزش درمانی
نتایج این تحقیقات بر اساس اطلاعاتی است که از تنیس بازانی جمع‌آوری شده که مشکل آرنج خود را با تمرین حل کرده‌اند.

پیا نیلسون، فیزیوتراپ و محقق آکادمی سالگرسنکا می‌گوید: واضح است که درمان‌های دارویی عوارض زیادی را به همراه دارند. بسیاری از این عوارض بعد از استفاده از داروهای درمان کننده آرنج گزارش شده‌اند.

محققان بر روی 297 بیمار به مدت دو سال آزمایشاتی را انجام دادند. تمریناتی از جمله تمرین‌هایی در خانه برای قوی کردن عضلات آرنج به این افراد داده شد.

پیا نیلسون می‌گوید: بیشتر افراد شب‌ها با آرنج خمیده می‌خوابند و ما برای کسانی که مشکل آرنج داشتند از باندهایی استفاده ‌کرده‌ایم که آرنج آنها را حین شب صاف نگه می‌داشت و بدین شکل ترمیم عضلات آرنج را راحت‌تر می‌کرد. این درمان‌ها با هم فکری فیزیوتراپ‌ها طراحی شدند تا درد بیماران کمتر شود، دوره درمان کاهش یابد و کارایی آرنج و دست بازیکنان افزایش یابد. این روش درمانی بهتر از تزریق کورتیزون عمل می‌کنند و فواید زیادی برای بیماران به همراه دارد.
4) گاهی تزریق کورتون که معمولاً پس از آن گچ گیری هم انجام می شود. برای تزریق کورتون معمولاً آنرا با ماده بی حسی هم مخلوط می کنند که درد ناشی از تزریق کم شود. در این بیماری بیش از یک یا دو تزریق توصیه نمی شود و بهتر است فاصله دو تزریق 3-2 ماه باشد. 5) بندرت ممکن است تزریق چند سی سی از خون خود بیمار به محل ضایعه بیماری را کنترل کند. 6) گاهی پس از تزریق ماده بی حسی و یا زیر بیهوشی، مچ دست را با قدرت و شدید خم می کنند تا پارگی های کوچکی در محل ضایعه ایجاد شود و روند التیام و بهبودی تسریع گردد.

  بریس آرنج تنیس بازان حدود 7-6 سانتیمتر پهنا داشته و باید آنرا طوری بست که روی نقطه حداکثر درد نباشد، بلکه حدود یک پهنای انگشت زیر آن بسته شود. بهتر است شبانه روز بسته باشد و اگر بیمار تحمل نکند میتواند شبها آنرا باز کند؛ میزان سفت کردن آن باید به حدی باشد که محکم در محل خود بنشیند ولی نباید آنقدر سفت شود که باعث تورم دست، یا سیاهرگهای آن و یا درد دست شود. داخل این بریس یک قسمت برجسته وجود دارد که باید درست در امتداد برجستگی دردناک سمت خارج آرنج قرار گیرد و اگر روی ساعد چرخید باید چرخش آنرا اصلاح کرد.

  اگر همه این درمانها با هم و کامل و حدود 6 ماه مداوم و پشت سر هم انجام شوند حدود 90 درصد موفقیت دارند، یعنی در بهترین شرایط هم 10 درصد بیماران بهبودی پیدا نمی کنند و باید جراحی شوند. البته همانطور که ذکر شد چه در درمان جراحی و چه غیر جراحی اگر بیمار مشکل روحی – روانی مثل افسردگی یا اضطراب و ... دارد باید درمان شود و گرنه نتیجه درمان خوب نخواهد بود.

درمان جراحی

بطور متوسط و در خوشبینانه ترین حالت 10 درصد بیماران نیاز به جراحی خواهند داشت و اگر جراحی نکنند دردشان دائمی باقی می ماند. موفقیت درمان جراحی هم حدود 90 درصد است، یعنی 2-1 درصد بیماران با جراحی هم بهبود نمی یابند که خود دلایل خاصی دارد مثل تشخیص ناصحیح، زمینه بیماری های روحی - روانی، طریقه نادرست عمل جراحی و... . در هر صورت در بعضی از بیماران هیچ دلیلی بر عدم پاسخ کافی یافت نمی شود.

  در عمل جراحی با یک برش کوچک روی برجستگی مزبور قسمتهای تغییر یافته تاندون های درگیر برداشته می شود و دو طرف آن به یکدیگر دوخته می شود و گاهی بخشی از رباط حلقوی که در مجاورت آن قرار دارد هم برداشته می شود و ... . پس از عمل هم معمولاً مدتی فیزیوتراپی و ورزش درمانی و پرهیز از کارهای سنگین لازم است، و از سه ماه تا یک سال طول می کشد که بیمار به حداکثر میزان بهبودی برسد.

بنام خدا
همانطور که در بحث گذشته راجع به وظایف کلی رباطها صحبت شد .
یکی از رباطهای مهم زانو که نقش ثبات در نیروهای برشی در مفصل را دارد رباط صلیبی قدامی یا  A.C.L  است که متاسفانه اغلب ورزشکاران با برخوردهای ناگهانی دچار پارگی شده و در صورت پارگی کامل نیاز به جراحی جهت ادامه فعالیت ورزشی خواهند داشت.
رباط صلیبی از قسمت داخلی لقمه خارجی استخوان ران منشاء گرفته و تا برجستگی قدامی استخوان درشت نی ادامه پیدا میکند. این رباط در حالت زانو خم شل بوده ولی در حالت ایستاده یا زانوی صاف کشیده شده و مانع از جابجایی زانو به سمت عقب میشود .
شرح حال
علایم پارگی رباط صلیبی قدامی زانو را با شرح حال مناسب که تاکید آن بر مکانیسم آسیب دیدگی ورزشی و شناسایی آسیب های احتمالی قبلی است و معاینه مناسب در اغلب موارد می توان تشخیص داد.
• در ورزشهای غیر تماسی:
  - یک صدای تق ( pop ) همراه با آسیب ACL شنیده شده یا خیر . معمولاً این صدا هنگامی که فرد ناگهان تغییر مسیر داده یا ناگهان در هنگام دویدن ایستاده است و یا در هنگام افتادن روی پا بعد از پرش شنیده شده و بدنبال آن التهاب و تورم زانو ایجاد شده است.
  - در خلال چند ساعت خون در مفصل تجمع پیدا کرده است ( همارتروز ).
  - فرد معمولاً نتوانسته است بخاطر درد و تورم یا ناپایداری زانو به فعالیت ادامه دهد.
• در ورزشهای تماسی و ضربات با انرژی بالا:
- صدمات ورزشی رباط ACL معمولاً با آسیب دیدگی سایر رباطهای زانو (  رباط جانبی داخلی یا جانبی خارجی زانو ) یا مینیسک های زانو همراهی دارد
- اعمال یک نیروی شدید از سمت خارج به داخل به زانو می تواند منجر به یک سه گانه آسیب دیدگی شامل آسیب ACL, آسیب رباط جانبی داخلی زانو و آسیب تاخیری منیسک داخلی شود.
معاینه بالینی
• مشاهده دقیق زانو برای بررسی تجمع مایع در مفصل زانو یا تغییر شکل استخوانی ( شکستگی احتمالی ) طبق تحقیقات انجام شده  در آسیب استخوانی تجمع سریع مایع در مفصل 72% ارتباط با آسیب رباط صلیبی قدامی دارد.
• معاینه دامنه حرکات مفصل زانو بخصوص بازشدن کامل زانو که اگر نشود امکان آسیب دیدگی منیسک های زانو  را مطرح می کند.
• لمس ساختارهای استخوانی توسط متخصص ارتوپد امکان دارد منجر به شناسایی شکستگی استخوان مخفی مثل شکستگی استخوان درشت نی یا آسیب ران و شکستگی استخوان ران  شود.
• لمس خطوط مفصلی زانو برای ارزیابی آسیب احتمالی منیسک ها لازم است. همچنین باید رباطهای جانبی زانو معاینه شوند.
• انجامLachman test تست لاچمن بعد از رفع یا کاهش درد بیمار باید برای ارزیابی رباط ACL صورت گیرد به این صورت که فرد روی تخت خوابیده و زانو را در وضعیت خم شدگی 20 تا 30 درجه قرار می دهیم با دست چپ ران را می گیریم و با دست راست پشت قسمت فوقانی ساق را به جلو و طرف خود می کشیم. چنانچه در سمت آسیب دیده مقدار جابجا شده به جلو نسبت به سمت سالم در پای دیگر بیش از 3 میلی متر باشد غیر عادی است و نمایانگر آسیب است.

ورزشهای مستعد کننده پارگی رباط صلیبی:
ورزشهای پر خطر برای آسیب دیدگی ACL : ورزش فوتبال , اسکی , بسکتبال و بیسبال و کشتی مسئول 78% از جراحات مرتبط با ورزش رباط صلیبی قدامی زانو هستند.
جنس : صدمه و آسیب ورزشی زنان در محل رباط صلیبی قدامی زانو بیشتر از مردان می باشد. بعلت زاویه کیو در زانو ( خطی که از خار خاصره قدامی فوقانی به کشکک وصل شده و از کشکک به برجستگی استخوان درشت نی اتصال دارد )
• کفش ورزشی : کفش های ورزشی که کناره های آنها سفتتر و محکمتر از وسط کف آنها می باشد بیشتر فرد را مستعد صدمه دیدگی ورزشی می کند.

بررسی تصویربرداری

رادیوگرافی:
• یافته های رادیوگرافیک اغلب منفی است.
• برای بررسی آسیب های همراه با پارگی ACL می توان از نماهای AP, Lateral و merchant و sunrise و Notch view استفاده نمود.
• نمای مایل برای بررسی صفحه استخوان تیبیا مفید است.
• امکان دارد در نمای AP شکستگی همراه با کندگی قسمت خارج کپسول ( Segond fracture ) دیده شود.
این شکستگی یک شاهد بر آسیب کپسول خارجی و یک مدرک غیر مستقیم بر آسیب رباط صلیبی قدامی است. و در قسمت خارجی صفحه تیبیا اتفاق می افتد درست در مجاورت خط مفصلی و در خلف توبرکل Gerdy

آرتروگرام:
• این روش تقریباً با MRI جایگزین شده است.
• از این روش برای بررسی پارگی ACL استفاده می شود.

ام آر آی:
• برای تشخیص آسیب های ACL حدود 95% حساسیت دارد. همچنین با آن می توان کوفتگی و آسیب  استخوان ران و تیبیا  را که در 90% از موارد آسیب رباط صلیبی قدامی وجود دارند تشخیص داد.از MRI زانو جهت تصميم گيري براي جراحي زانو استفاده مي شود.

در بحث های بعدی نحوه درمان در آسیب رباط صلیبی و توانبخشی مورد توجه قرار خواهد گرفت.