با توجه به شیوع آسیب در مینیسک و ایجاد کیست در آن بحث این هفته راجع به کیست مینیسک میباشد.
وقتی مینیسک پاره می شود ممکن است کیست کوچکی در مجاورت پارگی مینیسک شکل بگیرد. این کیست به عنوان بخشی از واکنش بدن برای بهبودی ایجاد می شود که بافت نرم اطراف پارگی کیست را ایجاد می کند. سپس کیست یک پوشش سینوویال را ایجاد نموده و مایع سینوویال از آن به درون کیست تراوش می کند. کیست مینیسک زانو به خودی خود عواقب کمی بدنبال دارد و بعد از پارگی مینیسک بوجود می آید. ولی گاهی خود کیست ایجاد ناراحتی می کند و ممکن است روی خط مفصلی یعنی جایی که مینیسک پاره شده است جلب توجه کرده و سبب درد زانو نیز شود.
معمولا کیست مینیسک زانو همراه پارگی مینیسکی که به خاطر پیری بوجود می آید دیده می شود هر چند ممکن است آسیب مینیسک مربوط به زانو باشد (آسیب مربوط به چرخیدن یا پیچیدن زانو) , زانو زدن یا چمباتمه زدن هم ممکن است علت پارگی مینیسک شوند. با توجه به شمار پارگی های مینیسک کیست های مرتبط با این پارگی ها معمول نیستند.
معمولا تشخیص کیست مینیسک زانو با بررسی و لمس یک توده مجزا که مستقیما روی خط مفصلی داخلی یا خارجی قرار دارد به آسانی صورت می گیرد و با استفاده از ام آر آی که هم پارگی مینیسک و هم کیست مربوطه را نشان می دهد تایید میشود.
این بیماری را باید از "کیست بیکر" متمایز کرد. کیست بیکر در واقع کیست نیست، بلکه تجمع مایعی است که معمولا در پشت طرف داخلی زانو جمع می شود ودر واقع ناحیه ای را نشان می دهد که از پوشش سینوویال مفصل زانو به پشت زانوامتداد می یابد ولی این ناحیه معمولا "متورم نیست". هنگامی که زانو به هردلیلی متورم می شود، مایع می تواند این فضا را بسط داده تشکیل کیست دهد. کیست بیکر در بیشتر مواقع به هیچ درمانی نیاز ندارد و در ام آر آی قابل مشاهده است.
کیست مینیسک زانو مستلزم درمان جراحی نیست. در صورت اتفاقی بودن کیست مینیسک زانو یا داشتن حداقل علائم به چیزی بیشتر از گذاشتن گاه به گاه یخ و یاداروهای ضد التهاب نیاز نیست. می توان کیست را با استفاده از بی حس کننده موضعی و سرنگ کوچکی برای بیرون کشیدن محتویات آن تخلیه کرد. با این وجود معمولا چنین چیزی فقط به صورت موقتی موثر است و مایع بر می گردد (کیست دوباره متورم می شود ) برخی پزشکان طرفدار تزریق مقدار کمی کورتیزون به کیست هستند هرچند مزایای این روش هنوز به اثبات نرسیده اند. کیست مینیسک لزوما رشد یا تغییر نمی کند و هیچ دلیل روشنی برای اینکه فرد باید آن را عمل کند وجود ندارد.
فیزیوتراپی شامل تقویت عضلات اطراف مفصل در آن میتواند باعث تخفيف علائم گردد.
غالبا عمل جراحی به عنوان درمان قطعی کیست مینیسک زانو توصیه می شود. این عمل از طریق آرتروسکوپی انجام می شود. در آرتروسکوپی یک دوربین کوچک به درون مفصل زانو فرستاده می شود و مدخل (سوراخ) دیگری برای بردن ابزارهای جراحی به درون مفصل ایجاد می شود. در طول آرتروسکوپی منیسک پاره شده مشخص شده به روش جراحی بافت برداشت می شود و بافت آسیب دیده با استفاده از یک تراش دهنده موتوری که مکنده ای به آن متصل شده است برداشته می شود. چون همواره کیست مینیسک زانو با کیست مینیسک مجاور زانو ارتباط دارد جستجو برای تشخیص دادن و رفع فشار کیست مربوطه ضروری است. یک تراش دهنده فشار کیست را رفع می کند. هنگامی که پارگی مینیسک پاکسازی و فشار کیست رفع شد علائم بیماری از بین می روند و کیست ناپدید می شود.
عوارض احتمالی درمان بدون عمل جراحی می تواند تداوم یا رشد کیست مینیسک زانو باشد.
هر چند کیست های مینیسک "شفا" نمی یابند ولی ممکن است در طول زمان علائم آن ها از بین بروند. اگر کیست علائم بیماری را ندارد دیگر هیچ دلیلی وجود ندارد که شخص نتواند در هیچ ورزشی شرکت کند. اگر روی کیست مینیسک زانو عمل جراحی انجام و کیست رفع فشار شود می توان خیلی زود در ظرف 3 هفته به فعالیت ها(ی روزانه) بازگشت.
هیچ چاره مشخصی که بتوان از طریق آن به طور خاص از کیست مینیسک زانو پیشگیری کرد وجود ندارد. حفظ تناسب اندام و حالات می تواند مانع از آسیب به یک زانوی آسیب پذیر شود. ورزشکاران باید تجهیزات حفاظتی مناسبی که مطمئن هستند درست اندازه آن هاست بپوشند مانند کفش های میخ دار با اندازه مناسب برای روی سطوح
لطفا جهت اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید
در مباحث آسیبهای وارده بر مچ در این سری به شکستگی در این ناحیه خواهیم پرداخت و بیشتر از منظر فیزیوتراپی مورد بررسی قرار خواهیم داد.
شکستگی استخوان مچ پا زمانی اتفاق می افتد که یک استخوان در یک طرف یا دو طرف مچ پا تا حدودی یا به طور کامل بشکند. اغلب شکستگی های مچ پا ناشی از پیچ خوردن و زمین خوردن یا آسیب دیدگی هایی است که در طول ورزش یا بازی بوجود می آید.
تا قبل از سن 50 سالگی، اغلب شکستگی های مچ پا در بین مردان اتفاق می افتد. پس از 50 سالگی، زنان بیشتر دچار شکستگی استخوان مچ پا می شوند.
نوع شکستگی می تواند ساده یا پیچیده باشد و یک تا سه استخوان تشکیل دهنده مفصل مچ پا را در بردارد. پس از آسیب دیدگی مچ پا باید برای درمان شکستگی مچ پا باید اقدام کنید. ورزش های اصلاحی و فیزیوتراپی شکستگی مچ پا نقش مهمی در درمان و بهبودی مچ پا و از سر گیری فعالیت های روزمره ایفا می کند.
شکستگی استخوان مچ پا شکستگی جزئی یا کامل استخوان یک طرف یا دو طرف استخوان است. انواع شکستگی مچ پا بین 1 تا 3 براساس تعداد استخوان های شکسته طبقه بندی می شوند که از قرار زیر است:
بدون جابجایی: تکه های استخوان شکسته سرجای خود باقی می مانند و جابجا نمی شوند.
همراه با جابجایی: دو قسمت از استخوان شکسته جابجا می شوند
همراه با خرد شدگی: تکه های ریز متعددی از استخوان در محل شکستگی یافت می شوند.
شکستگی پیچیده: بافت نرم مجاور استخوان شکسته به شدت آسیب می بیند.
شکستگی ترکیبی: قطعات شکسته شدن استخوان وارد پوست می شوند.
وقتی در شکستگی چندین استخوان شکسته می شود یا استخوان ها جابجا می شوند، شکستگی بی ثبات در نظر گرفته می شود و به درمان فوری از جمله درمان شکستگی مچ پا با جراحی نیاز دارد. شکستگی ترکیبی خطر عفونت را نیز در بردارد.
در صورت مشاهده این علائم به پزشک مراجعه کنید تا بهترین درمان برایتان تجویز شود. فیزیوتراپی شکستگی مچ پا حتی بعد از درمان با عمل جراحی به منظور بهبود عملکرد بسیار حائز اهمیت است.
معاینه کامل توسط پزشک یا فیزیوتراپیست برای کمک به تشخیص شکستگی مچ پا ضروری است. برای تایید تشخیص و بررسی شدت شکستگی تصویر برداری با اشعه ایکس ضروری است. آزمایشات تصویربرداری دیگر مثل ام آر ای ، سی تی اسکن یا اسکن استخوان در بعضی موارد برای کمک به تشخیص و بررسی شدت شکستگی نیاز هستند. پزشک یا فیزیوتراپیست در طول معاینه آسیب دیدگی مچ پا در مورد سابقه پزشکی و نحوه آسیب دیدگی سوالاتی می پرسد و توانایی راه رفتن و تحمل وزن در ناحیه آسیب دیده را بررسی می کند و به آرامی ناحیه آسیب دیده را لمس می کند تا هر گونه ورم ، بد شکلی و التهاب را تشخیص دهد. همچنین ، پزشک یا فیزیوتراپیست پا و ساق پای شما را معاینه می کند تا آسیب دیدگی نواحی دیگر را تشخیص دهد. معاینه آسیب دیدگی مچ پا باید فورا پس از بوجود آمدن آن باید توسط پزشک یا فیزیوتراپیست انجام بگیرد تا رگ به رگ شدن شدید استخوان شکسته شده تشخیص داده شود. به یاد داشته باشید بعد از ترمیم شکستگی باید فیزیوتراپی و ورزش برای شکستگی مچ پا در نظر گرفته شود تا مانع از محدود شدن عملکرد مفصل شود.
شکستگی های استخوان مچ پایی که همراه با جابجایی است یا در آن ساختارهای استخوان های مچ پا دچار اختلال شده است، باید تحت درمان جراحی شکستگی مچ پا قرار گیرد. جراحی این موارد عموما همراه با استفاده از یک کفش محافظ ، مچ بند یا گچ و عصا برای چندین هفته است ، و پس از آن انجام فیزیوتراپی بعد از جراحی مچ پا تجویز می شود.
برای شکستگی هایی که دچار جابجایی نشده اند و در طول تصویر برداری با اشعه ایکس مشخص شود که ساختار استخوان های پا دچار اختلال نشده است، درمان شامل استفاده از عصا یا کفش محافظ یا مچ بند یا بی حرکت سازی با گچ و استفاده از عصا به مراه استفاده از یک کفش محافظ یا مچ بند برای چندین هفته می شود. ارزیابی شکستگی با تصویربرداری با اشعه ایکس پس از درمان شکستگی مچ پا برای تضمین ایده ال بودن روند بهبودی اهمیت دارد. وقتی ایده ال بودن روند بهبودی تایید شد ، توانبخشی و ورزش مچ پا توسط فیزیوتراپیست صورت می گیرد.
بیماران مبتلا به شکستگی مچ پا حرکات ورزشی تعادلی و استقامتی ، انعطافی بدون درد را به عنوان بخشی از توانبخشی و فیزیوتراپی خود باید انجام دهند تا نتایج بهینه ای را کسب کنند. انجام این حرکات ورزشی برای شکستگی مچ پا بسیار ضروری است، زیرا با عدم تحرک، تعادل، انعطاف پذیری بافت نرم و استحکام به سرعت از بین می رود. فیزیوتراپیست مشخص می کند که چه حرکات و ورزش مچ پا برای بیمار مناسب است و این حرکات ورزشی برای شکستگی مچ پا از چه زمانی باید شروع شوند. درمان دستی فیزیوتراپیست مثل ماساژ و متحرک سازی مفصل برای تضمین بدست آمدن انعطاف پذیری و دامنه حرکتی بهینه پس از آسیب دیدگی، ضروری هستند.
در مراحل پایانی درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا، از سر گیری تدریجی فعالیت های روزمره یا ورزشی با راهنمایی فیزیوتراپیست صورت می گیرد، البته مادامی که این کارها باعث تشدید علائم و درد نشود.
انجام فیزیوتراپی قبل و بعد از جراحی مفید می باشد. در ادامه به تشریح این درمان ها می پردازیم.
در صورتی که پس از آسیب دیدگی به فیزیوتراپیست مراجعه کردید و احتمال شکستگی مچ پای شما وجود داشته باشد، فیزیوتراپیست کارهای زیر را برای شما انجام می دهد:
در صورت داشتن شکستگی مچ پا، درمان به این مساله بستگی دارد که چند استخوان شکسته می شود و نوع شکستگی ساده، پیچیده یا ترکیبی است. درمان اولیه شامل هم طرازی و ثابت کردن استخوان ها توسط پزشک می شود و در بخش اورژانس بیمارستان یا در صورت نیاز با جراحی صورت می گیرد.
در صورتی که به عمل جراحی نیاز باشد، مچ پای آسیب دیده پس از جراحی در یک گچ یا کفش شکستگی قرار داده می شود. فیزیوتراپیست برای کمک به برخاستن و از تخت بیرون آمدن پس از اینکه پای شما ثابت شد، به اتاق بیمارستان و نزد شما مراجعه می کند. فیزیوتراپیست به شما کمک می کند تا روی تخت بنشینید و سپس بایستید. شما نباید به مدت 6 تا 10 هفته هیچ وزنی بر روی مچ پای آسیب دیده خود وارد کنید. فیزیوتراپیست به شما آموزش می دهد که چگونه با استفاده از یک وسیله کمکی مثل عصا یا واکر راه بروید. همچنین یاد می گیرید که با استفاده از وسیله های کمکی از پله ها بالا و پایین بروید و خود را کنترل کنید.
در صورتی که تصویربرداری با اشعه ایکس تایید کند که شکستگی درمان شده است، پزشک گچ را جدا می کند. فیزیوتراپیست با برنامه های فیزیوتراپی، حرکات و ورزش مچ پا به شما کمک می کند تا بر روی ساق پای خود فشار وارد کنید و فعالیت های روزمره خود را از سر بگیرید.
فیزیوتراپیست پس از بی حرکت شدن و درمان شکستگی مچ پا مچ پا توسط پزشک، به ترمیم شکستگی کمک می کند. پس از بهبود و ترمیم استخوان، فیزیوتراپیست به شما کمک می کند تا استحکام و دامنه حرکتی و تعادل خود را به دست بیاورید و فعالیت های ورزشی را از سر بگیرید.
پس از اینکه پای آسیب دیده شما در گچ یا کفش شکستگی قرار گرفت، فیزیوتراپیست به شما یاد می دهد تا با استفاده از عصا یا واکر بدون وارد کردن فشار بر مچ پای آسیب دیده راه بروید. فیزیوتراپیست به شما یاد می دهد تا به رخت خواب بروید و از رخت خواب برخیزید و وارد خودرو شوید و از آن خارج شوید. فیزیوتراپیست تجهیزاتی را برای شما فراهم می کند که به بهترین شکل نیازهای شما را برطرف می سازد. وقتی بهبودی شکستگی در تصویر اشعه ایکس مشخص شد، پزشک گچ را جدا می کند و می توانید بار دیگر بر روی پای خود فشار وارد کنید و درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا را ادامه دهید.
راه رفتن: فیزیوتراپیست به شما کمک می کند تا بر پای آسیب دیده خود فشار وارد کنید و بر طبق توصیه پزشک کل فشار را بر روی پا وارد کنید.
گام برداشتن: فیزیوتراپیست آموزش ها و حرکات مچ پا را برای شما ارائه می کند تا الگوی راه رفتن نرمالی را بازیابی کنید. تمرکز بر روی نحوه حرکت پا و مچ پا و زمان بندی گام های شما است. شما می توانید بر روی یک دستگاه دوی ثابت کم سرعت، زمین مسطح یا بر روی پله ها تمرین کنید.
کاهش ورم: ورم پس از شکستگی مچ پا شایع است. درمان شامل ماساژ نرم، استفاده از بانداژ، یخ درمانی، گرما درمانی و بالا بردن مچ پای آسیب دیده در هنگام استراحت می شود.
ورزش برای شکستگی مچ پا: فیزیوتراپیست پس از جدا کردن گچ یک برنامه ورزشی برای شما طراحی می کند تا به شما کمک کند تا دامنه حرکتی و استحکام مچ پای آسیب دیده خود را بازیابی کنید. بازیابی توانایی خم کردن مچ پا برای بازیابی توانایی راه رفتن کامل ضروری است.
بازیابی تحرک مچ پا: فیزیوتراپیست با استفاده از درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا به آرامی مفاصل مچ پا و پا و بافت های مجاور را حرکت می دهد تا سفتی را کاهش دهد و دامنه حرکت خمشی مچ پا را افزایش دهد.
از سرگیری فعالیت های کاری/ ورزشی: وقتی در حین بازیابی استحکام و انعطاف پذیری خود هستید، فیزیوتراپیست حرکات مچ پا را برای از سرگیری فعالیت های ورزشی کاری شما ارائه می کند. بازگشت به فعالیت های کاری و ورزشی عموما پس از 12 تا 16 هفته بعد از شکستگی مچ پا امکان پذیر است.
درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا برای هر فرد تفاوت دارد و به نوع آسیب دیدگی، نحوه بهبودی فرد، جراحی داشتن یا نداشتن و همچنین سن و وضعیت سلامتی فرد بستگی دارد.
حرکات ورزش برای شکستگی مچ پای زیر عموما برای بیماران مبتلا به شکستگی بخش پایینی استخوان نازک نی توصیه می شود و پس از تایید درمان و ترمیم شکستگی یا وقتی که تحرک بدون درد را می توان بر طبق دستور جراح شروع کرد، باید انجام بگیرند. قبل از شروع این حرکات اصلاحی مچ پا باید در مورد کارایی آنها با فیزیوتراپیست مشورت کنید. عموما، این حرکات ورزشی باید روزی سه مرتبه انجام شوند و تا زمانی که باعث بوجود آمدن یا وخامت علائم نشوند.
فیزیوتراپی ، حرکات درمانی ورزش به منظور درمان شکستگی مچ پا بسیار حائز اهمیت می باشد. پس از تائید ترمیم و بهبود استخوان توسط پزشک به منظور بازگشت عملکرد طبیعی بسیار حائز اهمیت می باشد که شما درمان و ورزش مچ پا را طبق تجویز یک فیزیوتراپیست انجام دهید. اهمیت این نوع درمان تا حدی است که حتی فیزیوتراپی بعد از عمل جراحی مچ پا نیز تجویز می شود. ورزش ها در شکستگی مچ پا باید تحت نظر فیزیوتراپیست انجام شود و در صورت تشدید علائم موضوع را با فیزیوتراپیست درمیان بگذارید.
با فیزیوتراپی مرکزی شریعتی درمان خود را بصورت دقیق زیر نظر متخصصین این مرکز تا رسیدن به بهبودی کامل انجام دهید.
لطفا جهت کسب اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید
فاز دوم 8تا 14 روز
معیار های ورود به فاز دوم :
- SLR با یا بدون Lag در بریس
- زخم خشک و تمیز
- دامنه حرکتی 0-90
- توانایی برای تحمل وزن روی اندام درگیر با دو عصا
اهداف:
- ARom : 0 تا 110 درجه
- SLR بدون Lag
- الگوی نرمال راه رفتن با 2عصا و بریس بدون قفل
وضعیت بریس:
به محض بدست آمدن کنترل چهارسر (SLR بدون Lag ) به خصوص وقتی که
می خواهیم زاویه بریس را از 30 درجه بیشتر نماییم، می توان دامنه حرکتی بریس را تا چند درجه قبل از دامنه حرکتی بدست آمده در مفصل تنظیم نمود.
وضعیت وزن انداختن :
در حد تحمل با دو عصا و بریس
ورزشها: بانداژ را فراموش نکنید! ابتدا تناسب قلبی ریوی را در نظر بگیرید! ورزشها را طی 2 روز تکمیل کنید!
|
1 |
لغزاندن کف پا روی دیوار تا 110 درجه در حالت خوابیده |
5مرحله 10 تایی ده ثانیه باز 10 ثانیه بسته |
|
|
2 |
ایزومتریک چهارسر دردو زاویه 90 درجه و اکستنشن کامل زانو |
5 مرحله 10تایی هر حرکت 6 ثانی |
|
|
3 |
خم کردن زانو با کمک پای دیگر در حالت به شکم خوابیده |
5 مرحله 5 تایی ده ثانیه مکث |
|
|
4 |
کشش پشت ساق در حالت نشسته با رساندن دستها به پنجه به آرامی |
سه مرحله 10 ثانیه ای |
|
|
|
پایداری ستون فقرات با توپ : در حالت طاقباز، پاها را بر روی توپ بزرگ بگذارید و باسن را بلند کنید |
10 ثانیه نگه داشتن-10 ثانیه استراحت15 حرکت |
|
|
5 |
مینی اسکات در حالت خوابیده با ماشین پرس بدون وزنه با هر دو پا |
10 بار 10 ثانیه |
|
|
6 |
ادامه دادن SLR به چهار جهت ( بعد از بدست آمدن SLR بدون Lag ، بدون بریس انجام شود) |
مکث 10 ثانیه 5 مرحله 10 تایی |
|
|
7 |
به شکم بخوابید به طوری که نوک انگشتان شما با زمین تماس داشته باشد، نوک انگشتان را به داخل بکشید و به زمین فشار دهید سپس زانو ها را از زمین بلند کنید |
مکث 10 ثانیه 5 مرحله 6 تایی |
|
|
8 |
فشار دادن پنجه به توپ نرم |
5 مرحله 10 تایی |
|
|
9 |
ایستادن بر روی تخته تعادل مربع با دو پا و حرکت به جلو و عقب |
سه مرحله 10 تایی |
|
|
10 |
در حالت ایستاده پاها در یک راستا و پشت هم با زانوی صاف و چشم بسته |
سه مرحله 30 ثانیه ای |
|
|
11 |
بالا بردن پاشنه ها، ابتدا در حالت نشسته بر روی صندلی سپس ایستاده با کمک عصا |
5 مرحله 10 تایی |
|
|
12 |
در حالت خوابیده چند بالش در زیر مچ پا قرار دهید به طوریکه زانوی شما از قلب شما بالاتر قرار گیرد ،سپس کمپرس سرد را بر روی زانو قرار دهید همزمان با این عمل حرکت مچ پا به بالا و پایین و پس از آن انقباض و شل کردن عضله چهار سر را انجام دهید. |
5 مرحله 10 دقیقه ای
|
|
درمانهای دستی: در صورت عقب بودن دامنه حرکتی!
لطفا جهت کسب اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید
شانه متحرک ترین مفصل بدن است. این مفصل می تواند در خیلی از جهات بچرخد ولی همین خصوصیت موجب می شود احتمال در رفتگی مفصل هم بیشتر از مفاصل دیگر شود. پایداری مفصل شانه عمدتاً به توسط بافت هایی که در اطراف مفصل وجود دارد تامین می شود. کپسول مفصلی و لیگامان ها و عضلات اطراف مفصل ، سر استخوان بازو را در سر جایش در داخل حفره گلنوئید پایدار نگه می دارند.
در حین دررفتگی مفصلی ، این بافت ها پاره می شوند. دررفتگی شانه به دو نوع در رفتگی قدامی و خلفی تقسیم بندی می شود. دررفتگی قدامی وقتی است که سر استخوان بازو از حفره گلنوئید خارج شده و به سمت جلو حرکت می کند و در دررفتگی خلفی شانه، سر استخوان بازو به خلف یا عقب حفره گلنوئید جابجا می شود. دررفتگی قدامی شانه بسیار شایع تر از دررفتگی خلفی است. شایع ترین علت دررفتگی مفصل شانه به زمین خوردن با کف دست یا بر روی شانه است.
شایع ترین نوع دررفتگی قدامی شانه حالتی است که در آن کپسول مفصل شانه در قسمت جلویی پاره شده و سر استخوان بازو از آن خارج می شود. سر به زیر زائده کوراکوئید رفته و به همین علت گاهی به آن دررفتگی زیر کوراکوئیدی یا ساب کوراکوئید Subcoracoid dislocation می گویند.در دررفتگی خلفی، ضربه بطور مستقیم به جلوی شانه وارد شده و سر استخوان بازو را به خلف گلنوئید هل می دهد.
مهمترین علامت دررفتگی مفصل شانه درد است. درد به حدی شدید است که بیمار با دست سالم خود آرنج و بازوی طرف صدمه دیده را محکم گرفته و اجازه هیچ حرکتی را به شانه نمی دهد. وقتی که از جلو به یک مفصل شانه طبیعی نگاه می کنیم حاشیه شانه بصورت گرد و محدب است ولی در یک بیمار با دررفتگی شانه این تحدب از بین میرود و برجستگی زائده آکرومیون خارجی ترین چیزی است که در لبه شانه دیده می شود.
دررفتگی خلفی شانه علائم خیلی واضحی ندارد و ظاهر شانه در این دررفتگی تغییری نمی کند و به همین خاطر در بسیاری اوقات ممکن است از نظر پنهان بماند. یک علامت مهم این نوع دررفتگی اینست که بازوی بیمار در حالت چرخش به داخل می ماند و بیمار نمی تواند بازو را به خارج بچرخاند ( وقتی شما سر پا بایستید و هر دو اندام تحتانی شما در کنار بدنتان آویزان باشند اگر کف دست شما به سمت جلو باشد به این معنی است که بازوی شما به خارج چرخیده و اگر کف دست شما به سمت عقب باشد یعنی بازوی شما چرخش داخلی دارد).
لطفا جهت اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید
WAZE
Google Map
بلد
نشان
مسیریابی