در مباحث آسیبهای وارده بر مچ در این سری به شکستگی در این ناحیه خواهیم پرداخت و بیشتر از منظر فیزیوتراپی مورد بررسی قرار خواهیم داد.
شکستگی استخوان مچ پا زمانی اتفاق می افتد که یک استخوان در یک طرف یا دو طرف مچ پا تا حدودی یا به طور کامل بشکند. اغلب شکستگی های مچ پا ناشی از پیچ خوردن و زمین خوردن یا آسیب دیدگی هایی است که در طول ورزش یا بازی بوجود می آید.
تا قبل از سن 50 سالگی، اغلب شکستگی های مچ پا در بین مردان اتفاق می افتد. پس از 50 سالگی، زنان بیشتر دچار شکستگی استخوان مچ پا می شوند.
نوع شکستگی می تواند ساده یا پیچیده باشد و یک تا سه استخوان تشکیل دهنده مفصل مچ پا را در بردارد. پس از آسیب دیدگی مچ پا باید برای درمان شکستگی مچ پا باید اقدام کنید. ورزش های اصلاحی و فیزیوتراپی شکستگی مچ پا نقش مهمی در درمان و بهبودی مچ پا و از سر گیری فعالیت های روزمره ایفا می کند.
شکستگی استخوان مچ پا شکستگی جزئی یا کامل استخوان یک طرف یا دو طرف استخوان است. انواع شکستگی مچ پا بین 1 تا 3 براساس تعداد استخوان های شکسته طبقه بندی می شوند که از قرار زیر است:
بدون جابجایی: تکه های استخوان شکسته سرجای خود باقی می مانند و جابجا نمی شوند.
همراه با جابجایی: دو قسمت از استخوان شکسته جابجا می شوند
همراه با خرد شدگی: تکه های ریز متعددی از استخوان در محل شکستگی یافت می شوند.
شکستگی پیچیده: بافت نرم مجاور استخوان شکسته به شدت آسیب می بیند.
شکستگی ترکیبی: قطعات شکسته شدن استخوان وارد پوست می شوند.
وقتی در شکستگی چندین استخوان شکسته می شود یا استخوان ها جابجا می شوند، شکستگی بی ثبات در نظر گرفته می شود و به درمان فوری از جمله درمان شکستگی مچ پا با جراحی نیاز دارد. شکستگی ترکیبی خطر عفونت را نیز در بردارد.
در صورت مشاهده این علائم به پزشک مراجعه کنید تا بهترین درمان برایتان تجویز شود. فیزیوتراپی شکستگی مچ پا حتی بعد از درمان با عمل جراحی به منظور بهبود عملکرد بسیار حائز اهمیت است.
معاینه کامل توسط پزشک یا فیزیوتراپیست برای کمک به تشخیص شکستگی مچ پا ضروری است. برای تایید تشخیص و بررسی شدت شکستگی تصویر برداری با اشعه ایکس ضروری است. آزمایشات تصویربرداری دیگر مثل ام آر ای ، سی تی اسکن یا اسکن استخوان در بعضی موارد برای کمک به تشخیص و بررسی شدت شکستگی نیاز هستند. پزشک یا فیزیوتراپیست در طول معاینه آسیب دیدگی مچ پا در مورد سابقه پزشکی و نحوه آسیب دیدگی سوالاتی می پرسد و توانایی راه رفتن و تحمل وزن در ناحیه آسیب دیده را بررسی می کند و به آرامی ناحیه آسیب دیده را لمس می کند تا هر گونه ورم ، بد شکلی و التهاب را تشخیص دهد. همچنین ، پزشک یا فیزیوتراپیست پا و ساق پای شما را معاینه می کند تا آسیب دیدگی نواحی دیگر را تشخیص دهد. معاینه آسیب دیدگی مچ پا باید فورا پس از بوجود آمدن آن باید توسط پزشک یا فیزیوتراپیست انجام بگیرد تا رگ به رگ شدن شدید استخوان شکسته شده تشخیص داده شود. به یاد داشته باشید بعد از ترمیم شکستگی باید فیزیوتراپی و ورزش برای شکستگی مچ پا در نظر گرفته شود تا مانع از محدود شدن عملکرد مفصل شود.
شکستگی های استخوان مچ پایی که همراه با جابجایی است یا در آن ساختارهای استخوان های مچ پا دچار اختلال شده است، باید تحت درمان جراحی شکستگی مچ پا قرار گیرد. جراحی این موارد عموما همراه با استفاده از یک کفش محافظ ، مچ بند یا گچ و عصا برای چندین هفته است ، و پس از آن انجام فیزیوتراپی بعد از جراحی مچ پا تجویز می شود.
برای شکستگی هایی که دچار جابجایی نشده اند و در طول تصویر برداری با اشعه ایکس مشخص شود که ساختار استخوان های پا دچار اختلال نشده است، درمان شامل استفاده از عصا یا کفش محافظ یا مچ بند یا بی حرکت سازی با گچ و استفاده از عصا به مراه استفاده از یک کفش محافظ یا مچ بند برای چندین هفته می شود. ارزیابی شکستگی با تصویربرداری با اشعه ایکس پس از درمان شکستگی مچ پا برای تضمین ایده ال بودن روند بهبودی اهمیت دارد. وقتی ایده ال بودن روند بهبودی تایید شد ، توانبخشی و ورزش مچ پا توسط فیزیوتراپیست صورت می گیرد.
بیماران مبتلا به شکستگی مچ پا حرکات ورزشی تعادلی و استقامتی ، انعطافی بدون درد را به عنوان بخشی از توانبخشی و فیزیوتراپی خود باید انجام دهند تا نتایج بهینه ای را کسب کنند. انجام این حرکات ورزشی برای شکستگی مچ پا بسیار ضروری است، زیرا با عدم تحرک، تعادل، انعطاف پذیری بافت نرم و استحکام به سرعت از بین می رود. فیزیوتراپیست مشخص می کند که چه حرکات و ورزش مچ پا برای بیمار مناسب است و این حرکات ورزشی برای شکستگی مچ پا از چه زمانی باید شروع شوند. درمان دستی فیزیوتراپیست مثل ماساژ و متحرک سازی مفصل برای تضمین بدست آمدن انعطاف پذیری و دامنه حرکتی بهینه پس از آسیب دیدگی، ضروری هستند.
در مراحل پایانی درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا، از سر گیری تدریجی فعالیت های روزمره یا ورزشی با راهنمایی فیزیوتراپیست صورت می گیرد، البته مادامی که این کارها باعث تشدید علائم و درد نشود.
انجام فیزیوتراپی قبل و بعد از جراحی مفید می باشد. در ادامه به تشریح این درمان ها می پردازیم.
در صورتی که پس از آسیب دیدگی به فیزیوتراپیست مراجعه کردید و احتمال شکستگی مچ پای شما وجود داشته باشد، فیزیوتراپیست کارهای زیر را برای شما انجام می دهد:
در صورت داشتن شکستگی مچ پا، درمان به این مساله بستگی دارد که چند استخوان شکسته می شود و نوع شکستگی ساده، پیچیده یا ترکیبی است. درمان اولیه شامل هم طرازی و ثابت کردن استخوان ها توسط پزشک می شود و در بخش اورژانس بیمارستان یا در صورت نیاز با جراحی صورت می گیرد.
در صورتی که به عمل جراحی نیاز باشد، مچ پای آسیب دیده پس از جراحی در یک گچ یا کفش شکستگی قرار داده می شود. فیزیوتراپیست برای کمک به برخاستن و از تخت بیرون آمدن پس از اینکه پای شما ثابت شد، به اتاق بیمارستان و نزد شما مراجعه می کند. فیزیوتراپیست به شما کمک می کند تا روی تخت بنشینید و سپس بایستید. شما نباید به مدت 6 تا 10 هفته هیچ وزنی بر روی مچ پای آسیب دیده خود وارد کنید. فیزیوتراپیست به شما آموزش می دهد که چگونه با استفاده از یک وسیله کمکی مثل عصا یا واکر راه بروید. همچنین یاد می گیرید که با استفاده از وسیله های کمکی از پله ها بالا و پایین بروید و خود را کنترل کنید.
در صورتی که تصویربرداری با اشعه ایکس تایید کند که شکستگی درمان شده است، پزشک گچ را جدا می کند. فیزیوتراپیست با برنامه های فیزیوتراپی، حرکات و ورزش مچ پا به شما کمک می کند تا بر روی ساق پای خود فشار وارد کنید و فعالیت های روزمره خود را از سر بگیرید.
فیزیوتراپیست پس از بی حرکت شدن و درمان شکستگی مچ پا مچ پا توسط پزشک، به ترمیم شکستگی کمک می کند. پس از بهبود و ترمیم استخوان، فیزیوتراپیست به شما کمک می کند تا استحکام و دامنه حرکتی و تعادل خود را به دست بیاورید و فعالیت های ورزشی را از سر بگیرید.
پس از اینکه پای آسیب دیده شما در گچ یا کفش شکستگی قرار گرفت، فیزیوتراپیست به شما یاد می دهد تا با استفاده از عصا یا واکر بدون وارد کردن فشار بر مچ پای آسیب دیده راه بروید. فیزیوتراپیست به شما یاد می دهد تا به رخت خواب بروید و از رخت خواب برخیزید و وارد خودرو شوید و از آن خارج شوید. فیزیوتراپیست تجهیزاتی را برای شما فراهم می کند که به بهترین شکل نیازهای شما را برطرف می سازد. وقتی بهبودی شکستگی در تصویر اشعه ایکس مشخص شد، پزشک گچ را جدا می کند و می توانید بار دیگر بر روی پای خود فشار وارد کنید و درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا را ادامه دهید.
راه رفتن: فیزیوتراپیست به شما کمک می کند تا بر پای آسیب دیده خود فشار وارد کنید و بر طبق توصیه پزشک کل فشار را بر روی پا وارد کنید.
گام برداشتن: فیزیوتراپیست آموزش ها و حرکات مچ پا را برای شما ارائه می کند تا الگوی راه رفتن نرمالی را بازیابی کنید. تمرکز بر روی نحوه حرکت پا و مچ پا و زمان بندی گام های شما است. شما می توانید بر روی یک دستگاه دوی ثابت کم سرعت، زمین مسطح یا بر روی پله ها تمرین کنید.
کاهش ورم: ورم پس از شکستگی مچ پا شایع است. درمان شامل ماساژ نرم، استفاده از بانداژ، یخ درمانی، گرما درمانی و بالا بردن مچ پای آسیب دیده در هنگام استراحت می شود.
ورزش برای شکستگی مچ پا: فیزیوتراپیست پس از جدا کردن گچ یک برنامه ورزشی برای شما طراحی می کند تا به شما کمک کند تا دامنه حرکتی و استحکام مچ پای آسیب دیده خود را بازیابی کنید. بازیابی توانایی خم کردن مچ پا برای بازیابی توانایی راه رفتن کامل ضروری است.
بازیابی تحرک مچ پا: فیزیوتراپیست با استفاده از درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا به آرامی مفاصل مچ پا و پا و بافت های مجاور را حرکت می دهد تا سفتی را کاهش دهد و دامنه حرکت خمشی مچ پا را افزایش دهد.
از سرگیری فعالیت های کاری/ ورزشی: وقتی در حین بازیابی استحکام و انعطاف پذیری خود هستید، فیزیوتراپیست حرکات مچ پا را برای از سرگیری فعالیت های ورزشی کاری شما ارائه می کند. بازگشت به فعالیت های کاری و ورزشی عموما پس از 12 تا 16 هفته بعد از شکستگی مچ پا امکان پذیر است.
درمان فیزیوتراپی شکستگی مچ پا برای هر فرد تفاوت دارد و به نوع آسیب دیدگی، نحوه بهبودی فرد، جراحی داشتن یا نداشتن و همچنین سن و وضعیت سلامتی فرد بستگی دارد.
حرکات ورزش برای شکستگی مچ پای زیر عموما برای بیماران مبتلا به شکستگی بخش پایینی استخوان نازک نی توصیه می شود و پس از تایید درمان و ترمیم شکستگی یا وقتی که تحرک بدون درد را می توان بر طبق دستور جراح شروع کرد، باید انجام بگیرند. قبل از شروع این حرکات اصلاحی مچ پا باید در مورد کارایی آنها با فیزیوتراپیست مشورت کنید. عموما، این حرکات ورزشی باید روزی سه مرتبه انجام شوند و تا زمانی که باعث بوجود آمدن یا وخامت علائم نشوند.
فیزیوتراپی ، حرکات درمانی ورزش به منظور درمان شکستگی مچ پا بسیار حائز اهمیت می باشد. پس از تائید ترمیم و بهبود استخوان توسط پزشک به منظور بازگشت عملکرد طبیعی بسیار حائز اهمیت می باشد که شما درمان و ورزش مچ پا را طبق تجویز یک فیزیوتراپیست انجام دهید. اهمیت این نوع درمان تا حدی است که حتی فیزیوتراپی بعد از عمل جراحی مچ پا نیز تجویز می شود. ورزش ها در شکستگی مچ پا باید تحت نظر فیزیوتراپیست انجام شود و در صورت تشدید علائم موضوع را با فیزیوتراپیست درمیان بگذارید.
با فیزیوتراپی مرکزی شریعتی درمان خود را بصورت دقیق زیر نظر متخصصین این مرکز تا رسیدن به بهبودی کامل انجام دهید.
لطفا جهت اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید
آسیب های ورزشی شایع در مچ پا شامل کشیدگی در رباطها و تاندونها میباشد.
کشیدگی رباط مچ پا وقتی ایجاد میشود که پا در حین راه رفتن پیچ میخورد. این پیچ خوردگی موجب میگردد تا رباط های جانبی در اطراف مچ پا بخصوص در قسمت خارجی آن تحت کشش بیش از حد تحملش قرار گیرد. در این حال تارهای تشکیل دهنده رباط پاره میشوند. این پاره شدن تارها و فیبرهای میکروسکوپی تشکیل دهنده رباط درجات و شدت های متفاوتی دارد. گاهی اوقات این پارگی ها کم و خفیف بوده و در مواردی ممکن است تمام رباط بطور کامل پاره شود.
وقتی که شدت کشیدگی و پارگی رباط مچ پا کم است میتوان آن را با مچ بند بست و با همین روش درمان پارگی رباط مچ پا انجام داد ولی در مواردی که شدت کشیدگی زیاد است ترجیح داده میشود که مچ پا به مدت سه هفته به توسط گچ گیری بیحرکت شود.تشخیص شدت کشیدگی رباط به توسط پزشک معالج و با تکیه بر معاینه و روش های تصویربرداری صورت میگیرد.متاسفانه بسیاری فکر میکنند درمان کشیدگی و پیچ خوردگی مچ پا به همین چند هفته بستن خلاصه میشود ولی اینطور نیست. کشیدگی مچ پا بیماری سمجی است که اگر بدرستی درمان نشود تا مدتها بیمار را آزار میدهد.
بعد از اتمام درمان سه هفته ای حال چه با مچ بند و چه با گچ گیری بیمار باید تا مدتها ورزش درمانی یا تمرین درمانی و نرمش های مخصوص را انجام دهد که هدف از آنها افزایش قابلیت انعطاف پذیری مفصل و افزایش قدرت عضلات ساق است. اگر این نرمش ها به درستی انجام نشوند پیچ خوردگی مچ پا ممکن است بطور مکرری عود کند.در صورت باقی ماندن درد مچ پا بیمار باید بررسی شود تا وجود آسیب های همراه مانند آسیب های غضروفی و یا وجود ناپایداری در رباط های مچ پا ارزیابی شوند. در صورت وجود این آسیب ها ممکن است بیمار نیاز به عمل جراحی داشته باشد.
این صدمه دیدگی هنگامی رخ می دهد که بدن تحت فشار و استرس قرار گیرد. در جریان این فشار عضلات و رباطها در جهتی انقباض یا تحت فشار قرار می گیرند که برای آن جهت خاص یا آن مقدار خاص از نیرو توانایی کافی ندارند و این فشارهای خارج از توان منجر به کشیدگی یا پارگی آنها خواهد شد. فشارهای وارده به بدن می توانند ناگهانی یا بصورت مزمن و در اثر انجام حرکات تکراری و غیر صحیح باشد.
- درد مهمترین و اولین نشانه این آسیب است که می تواند بروز آسیب را بیان کند. در ورزش و تمرین بروز درد می تواند بدنبال یک حادثه خاص و ناگهانی و یا بتدریج و بدنبال حرکات مکرر و تکراری بصورت تدریجی رخ دهد.
- تورم ناحیه آسیب دیده تقریباً همیشه وجود دارد که ظهور آن می تواند ناگهانی یا بتدریج طی چند ساعت باشد. هرگاه فیبرهای تاندون, رباط یا عضله آسیب ببینند مقداری خونریزی رخ می دهد البته این خونریزی امکان دارد طول بکشد تا بطور واضح زیر پوست مشاهده شود ( کبودی ).
- بخاطر درد و تورم معمولاً عضلات اطراف ناحیه آسیب دیده دچار انقباض ( اسپاسم ) می شوند.
- بدن با ایجاد درد, تورم و اسپاسم سبب می شود که از آن ناحیه کمتر استفاده شود تا روند بهبودی آن زودتر رخ دهد.
رباط مچ پا که بیشتر اوقات دچار آسیب می شود به میان نازک نی و قاپ می لغزد. عمل اصلی این رباط جلوگیری از جلو کشیده شدن پا به طرف استخوان درشت نی است. حدود هفتاد درصد آسیب های رباطی تنها به این رباط مربوط است. ترکیب آسیب با پارگی رباط قاپی- نازک نی و نیز پارگی پاشنه ای – نازک نی، ترکیب آسیب با پارگی رباط قاپی-نازک نی و نیز پارگی رباط پاشنه ای – نازک نی حدود بیست درصد موارد مذکور را تشکیل می دهد. مکانیزم آسیب معمولاً سوپینیشن و چرخش داخلی پا است.
- درد در هنگام تحمل فشار و حرکت مچ پا.
– تورم و حساسیت ناحیه جلوی قوزک خارجی
- نشت خون که بعدها به کبودی اطراف محل آسیب دیده منجر می شود.
– ناپایداری در پارگی های کامل رباطی که می توان آن را با کشیدن پا به طرف جلو (آزمایش جلو راندن قدامی) آزمایش کرد.
– پرتونگاری با آزمایش جلو راندن قدامی برای تأیید تشخیص.
درمان به پارگی کامل رباط توأم با ناپایداری یا پارگی ناقص توأم با پایداری و ثبات مفصل بستگی دارد که پزشک بر اساس آزمایش پایداری تصمیم لازم را خواهد گرفت.
- توقف فعالیت های ورزشی در صورت احتمال پارگی.
– هرچه سریع تر سرمادرمانی، بانداژ فشاری و بالا آوردن عضو طبق رهنمودهای ارائه شده.
- پرتونگاری به منظور تشخیص دقیق تر شکستگی یا شکستگی- کندگی. در شکستگی – کندگی، بخشی از استخوان از محل اتصال اولیه جدا می شود.
– تجویز تمرین های حرکتی در فیزیوتراپی توسط فیزیوتراپیست شامل خم شدن و باز شدن در مفصل مچ پا در آسیب های جزئی یا در خونریزی های محدود یا با تورم اندک و دستور آغاز تمرین های گیرنده های حس عمقی.
– ثابت کردن مفصل مچ پا با بانداژهای چسبی یا گچ به مدت حدود ۱-۳ هفته، در صورتی که آسیب دیدگی جزئی و همراه با خون ریزی و تورم زیاد باشد. در پارگی های کامل این مدت تا ۶ هفته تجویز می شود.
– تجویز داروهای ضد التهاب و فیزیوتراپی با روشهای درمانی کاهش دهنده التهاب
– جراحی در صورت پارگی کامل در ورزشکاران جوان و فعال، یا در صورتی که رباط های جانبی هر دو دچار پارگی شده باشد. گچ گیری به مدت ۵-۶ هفته پس از جراحی تجویز می شود.
– جراحی در شکستگی- کندگیها با هدف بازگرداندن قطعه جدا شده به محل اولیه آن و ترمیم رباط ها.
بهبود آسیب های رباطی مچ پا با توجه به شدت و وسعت آسیب می تواند ۲-۸ هفته طول بکشد. هر چند می تواند ۸ -۱۰ هفته پس از آسیب نیز ادامه یابد. هنگامی که ورزشکار در موقع حرکت مچ پا هیچ گونه دردی احساس نکرده و از قابلیت حرکتی خوبی برخوردار باشد، تمرین های توان بخشی را می توان آغاز کرد. تمرین های حسی عمقی بسیار مهم است، زیرا در غیر این صورت رباط مستعد صدمه مجدد خواهد بود. عضلات نازک نی بلند و کوتاه نیز باید تقویت شود. در خلال تمرین های توان بخشی که ممکن است بیشتر از ۶-۸ هفته به طول انجامد، مفصل مچ پا باید با نوار باندهای کشی و چسبی حمایت شود تا از کشیده شدن بیش از حد و آسیب دیدگی بیشتر آن جلوگیری به عمل آید. درمان کامل آسیب های رباطی موجب کشیدگی رباط، ناپایداری دائمی مفصل و بروز پیچ خوردگی مجدد خواهد شد. چنانچه آسیب های رباط پس از گذشت ۶-۸ ماه همچنان علائم ناپایداری مفصل را نشان دهد می توان آن را با جراحی بخیه کرده و بازسازی نمود.
آسیب رباط بین استخوان پاشنه و نازک نی می تواند در هنگام چرخش پا به داخل اتفاق بیفتد. همچنین ممکن است به طور همزمان آسیب رباط قاپی- نازک نی روی دهد.
- تورم و حساسیت در رباط صدمه دیده از بخش انتهایی به طرف قوزک خارجی.
- درد در هنگام حرکت و تحمل فشار.
– خون ریزی که بعدها به کبودی پشت و زیر قوزک خارجی منجر می شود.
– افزایش دامنه حرکتی در چرخش به داخل پا در مقایسه با مچ پای سالم ورزشکار. پرتونگاری در وضعیت چرخش پا به داخل می تواند تشخیص اولیه را تأیید کند.
- اجرای دستورالعمل اضطراری شامل سرد نگه داشتن عضو، استفاده از باند فشاری و بالا آوردن پا.
– مشاوره با پزشک.
در صورت ناپایداری مفصل، تجویز استفاده از باندهای کشی، چسبی یا گچ گیری به مدت حدود ۳ هفته.
– جراحی در صورت وجود ناپایداری مفصل زانو، به ویژه در آسیب های ترکیبی.
کمتر از ۱۰ درصد آسیب های رباطی مچ پا، آسیب های رباط دلتوئید است، معمولاً این آسیب جرئی بوده و در وضعیت چرخش پاشنه به خارج اتفاق می افتد.
- درد در هنگام حرکت و تحمل فشار.
– تورم و حساسیت محل چسبندگی در زیر قوزک داخلی. – افزایش دامنه حرکتی پرونیشن مچ پا در مقایسه با مچ پای سالم ورزشکار در آسیب های کامل رباط دلتوئید.
- درمان هر چه سریع تر آسیب با استفاده از سرما، بانداژ فشاری و بالا آوردن پا بر اساس رهنمودهای ارائه شده.
– مشورت با پزشک.
- استفاده از باندهای چسبی یا گچ برای ۳-۴ هفته در پارگی های جزئی به منظور حفظ ثبات مفصل و حمایت آن.
– هنگامی که تشخیص ناپایداری مفصل مشکل است، باید با استفاده از دستگاههای پزشکی آزمایش های دقیق تری انجام شود. در صورت ناپایدار بودن مفصل، جراحی انجام شود و پس از آن پا به صورت بی حرکت به مدت ۶ هفته در گچ قرار گیرد.
سندیسموز مشتمل بر رباط درشت نی – نازک نی قدامی، خلفی و غشاء بین استخوانی آنهاست. پارگی سندیسموز ممکن است با آسیب های رباط دلتوئید توأم باشد، آن هم هنگامی که پا در وضعیت پرونیشن و چرخش خارجی است. همچنین آسیب های سندیسموز می تواند با شکستگی استخوان نازک نی از بالای مچ پا یا شکستگی قوزک داخلی همراه باشد. اگر آسیب های سندیسموز درمان نشود، بعدها می تواند باعث نیمه در رفتگی استخوان قاپ شود.
- حساسیت و تورم در محل اتصال درشت نی و نازک نی.
– درد در هنگام حرکت و فشار بر مفصل مچ پا.
– ناپایداری مفصل مچ پا که می تواند سبب لغزیدن جانبی استخوان قاپ در ارتباط با استخوان درشت نی شود.
– در پرتونگاری همراه با آزمایش پایداری، نوعی عریض شدن جعبه مچ مشاهده می شود.
لطفا جهت اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید
زانو دارای دو مینیسک داخلی به شکل C لاتین و منیسک خارجی به شکل O لاتین است. این ساختمان از جنس فیبری غضروفی ( فیبروکارتیلاژ ) میباشد که بین دو استخوان فمور ( ران ) و تیبیا ( درشت نی ) قرار گرفته است. منیسکها در تمامی حرکات زانو مشارکت داشته و نقش بسیار مهمی در تعدیل نیروهای مضر مفصلی دارند . به عبارتی میتوانند با کاهش نیروهای مضر به حرکت بهتر مفصل کمک کنند.
اسیبهای مینیسک اغلب ناشی از ترکیب فشار و چرخش در زانو است . هنگامی که پنجه و ساق پا نسبت به ران چرخش خارج داشته باشند مینیسک داخلی بیشتر اسیب می بیند و هنگامی که پنجه و ساق پا به سمت داخل چرخش داشته باشند مینیسک خارجی بیشتر اسیب می بیند. این اسیبها میتواند هنگام خم شدن مفصل و یا باز شدن ناگهانی بعد از خم بودن اتفاق بیفتد. در این حالت مینیسک بین دو استخوان دچار گاز گرفتگی میشود و در این وضعیت اگر نیروی چرخشی یا پیچشی اضافه گردد ، مینیسک به دام افتاده ، از مرکز کنده و پاره میشود.
به لحاظ شیوع اسیب مینیسک داخلی 5 برابر مینیسک خارجی است و این بیشتر به خاطر اتصالات بیشتر مینیسک داخلی و نیز تحمل بیشتر وزن در این ناحیه است.
ترکیب اسیب منیسک داخلی و رباط صلیبی و رباط داخلی بنام Unhappy triad معروف است.
در اسیب شناسی مینیسک به لحاظ شکل اسیب انواع مختلفی از جمله : پارگی عرضی افقی , طولی , شعاعی , دسته سطلی , فلپ , منقاری وجود دارد که نوع عرضی بیشتر در سالمندان و در اسیبهای ورزشی بیشتر طولی دیده میشود.
است زیرا در این حالت منیسکها تحت فشار قرار می گیرند.
روشهای تشخیصی بالینی توسط پزشک و فیزیوتراپیست قابل انجام بوده و تشخیص قطعی توسط ام آر آی و دیگر روشهای پاراکلینیکی می باشد.
در صورت تشخیص پارگی در منیسک بسته به اینکه اسیب در قسمت محیطی مینیسک که حاوی رگهای خونی مناسبتری میباشد میتواند با نتایج قابل قبولی از درمان غیر جراحی همراه باشد که توسط فیزیوتراپیست و به توصیه جراح ارتوپد انجام میگردد. اما در مواردی که اسیب در ناحیه مرکزی بوده که به لحاظ خونی کامل نیست ، احتمالا درمان غیر جراحی نتیجه بخش نبوده و به تشخیص جراح جراحی انجام میگردد.
روند درمان جراحی را جراح حین عمل آرتروسکوپی تعیین مینماید و آن میتواند شامل برداشتن قسمتی از منیسک ویا در موارد شدید کل منیسک باشد. ولی در بعضی موارد ممکن است که جراح تشخیص دهد که منیسک احتمال ترمیم داشته و در این موارد وی با بخیه های ریزی که در بافت اسیب دیده منیسک میکند لبه های آن را به هم میدوزد تا با گذر زمان و زیر نظر فیزیوتراپیست کارآزموده در کلینیک روند بعدی درمان انجام گردد.
در کلینیک فیزیوتراپی مرکزی شریعتی تمامی موارد فوق قابل اجرا و تحت نظارت متخصصین می باشد.
نکته مهم در بازگشت ورزشکار به میادین پس از اسیب نداشتن عجله و توجه به دستور و کنترل روند درمان توسط جراح و فیزیوتراپیست میباشد. به لحاظ طول درمان ، پس از جراحی در روش دوم زمان بیشتری نسبت به روش اول مورد نیاز است.
لطفا جهت اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید
