یکی از آسیب های شایع در ورزشکاران درگیری رباط صلیبی و پارگیهای آن می باشد که چالش اکثر ورزشکاران و نیاز به اینکه آیا عمل جراحی ضرورت دارد یا خیر سوال بسیار مهمی می باشد که می تواند توسط محققین ملاک های مورد نیاز برای تعیین نیاز به عمل جراحی را فراهم نماید. در مطالب فوق سعی بر آن شده است تا در صورت امکان نگرش جامعی نسبت به ضرورت ها و مقایسه های بین تکنیک های جراحی به عمل آید.
مطالب موجود در این مقاله برگرفته از انجمن ارتوپدی هلند می باشد که بین رشته های مختلف بررسی گردیده و نتایج زیر حاصل گردیده است و می تواند به سوال های زیر پاسخ دهد:
رباط صلیبی قدامی یکی از ثبات دهنده های بسیار مهم در مفصل زانو محسوب میشود به طوری که 86 درصد ثبات زانو در حالت استاتیک را ایجاد می نماید.
هفت شاخص داخلی در بررسی شرایط کیفی درمان بیماران با آسیب رباط صلیبی قدامی ACL مورد تایید محققان قرار گرفته است.
ضایعات آسیب رباط صلیبی قدامی Acl روز به روز در حال افزایش می باشد به طوری که در سال ۱۹۹۴ تعداد ۳۳ نفر در ۱۰۰ هزار تن بوده است ولی در سال ۲۰۱۴ به تعداد ۴۰ تا ۶۰ نفر در ۱۰۰ هزار نفر افزایش یافته است.
از عوارض پارگی رباط صلیبی قدامی acl افزایش بروز آرتروز زانو بین ۱۵ تا ۲۰ درصد نسبت به زانوی غیر مبتلا می باشد.
در عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی acl به مقدار قابل ملاحظهای از این میزان آرتروز کاهش یافته است.
طبق تحقیقات اخیر ملاحظه گردیده است که افرادی که با فعالیتهای بدنی بالا دچار آسیب رباط صلیبی قدامی Acl میشوند در صورتی که بخواهند به فعالیتهای قبل از آسیب برگردند نیاز به عمل جراحی رباط صلیبی قدامی Acl دارند.
طبق تحقیقات دیده شده افرادی با فعالیتهای بدنی بالا که دچار پارگی کامل رباط صلیبی قدامی Acl شده اند در صورت عدم انجام جراحی بازسازی رباط صلیبی توانایی بازگشت به شرایط فعالیت های بدنی بالا را نخواهند داشت.
اینگونه افراد تا چهار سال پس از آسیب دچار حداقل یک سری از مشکلات دیگری در کنار مشکل قبلی خواهند شد که می تواند شامل درگیریهای مینیسک و یا التهاب های دیگر عناصر داخل مفصل زانو مانند درگیریهای غضروف های مفصلی شوند.
در عمل بازسازی رباط صلیبی قدامی ACL آسیبدیده چند فاکتور بسیار اهمیت خواهد داشت.
با توجه به احتمال آسیب عوامل دیگر مفصلی مانند مینیسک ها و غضروف ها همراه با آسیب رباط صلیبی قدامی لذا لازم است در صورت امکان زمان عمل جراحی را به تعویق نیفتد. زیرا نتایج درمانی میتواند مطلوب نباشد.
به طور کلی دو تکنیک گرفت autograft که شامل :
برداشتن گرفت از تاندون پاتلا
و
برداشتن گرفت از تاندون همسترینگ
می باشد مورد بحث و بررسی قرار میگیرد.
در مقایسه بیومکانیکی بسته به اینکه بخش مرکزی یا میانی تاندون پاتلا استفاده شده باشد میتواند دارای حداکثر بار کششی معادل 2730 نیوتن یا 2900 نیوتون را شامل شود.
در این تکنیک به طور تقریبی بین ۱۶۰ تا ۱۷۰ درصد قدرت تاندون از حالت اولیه بیشتر خواهد بود.
در مقابل بررسی تکنیک گرفت همسترینگ که عمدتاً از دو تاندون semitendinosus & gracilis به کار گرفته می شود حداکثر بار 1220 نیوتن و 840 نیوتن را شامل می شود
یکی از مهمترین اهمیت ها در گرفت پاتلا کمتر بودن شیوع پارگی در آن می باشد که تقریباً ۱.۹ درصد پارگی گرفت پاتلار در مقابل ۴.۹ درصد پارگی گرفت همسترینگ می باشد.
در حالی که در بعضی از رفرنس ها و متون تفاوت چندانی را بین این دو گرفت ذکر نکرده اند.
یکی دیگر از مزایای گرفتن پاتلار این است که میزان جابجایی در این تکنیک به مراتب از همسترینگ کمتر است در بعضی از مقالات متا آنالیز مشاهده گردیده است که میزان جابجایی کمتر از ۳ میلیمتر معادل ۷۳.۸ درصد در گرفت پاتلار در مقابل ۷۹ درصد در گرفت همسترینگ بود.
در این گرفت درصد بالاتری از درد قدامی زانو ایجاد می شود به عبارتی ورزشکار در حین فعالیت های ورزشی ممکن است در ناحیه قدامی زانو احساس ناخوشایند و یا درد را داشته باشد.
در گزارش های متعدد علت این درد را ناشی از برداشت گرفت از تاندون پاتلا در قدام زانو می دانند.
علاوه بر این یکی دیگر از معایب گرفت پاتلا افزایش شیوع آرتروز در مقایسه با پیوند گرفت همسترینگ می باشد در مطالعه متا آنالیز با پیگیری پنج ساله با رادیوگرافی دیده شد که هم آسیبهای ناشی از آرتروز و درگیریهای مینیسک در گرفت پاتلار نسبت به همسترینگ بیشتر بود.
یکی دیگر از معایب گرفت پاتلا افزایش چسبندگی در زانو نسبت به گرفت همسترینگ بود.
مجموعه این عوامل باعث کاهش فعالیت های ورزشی در ورزشکاران می شود که به نوبه خود می تواند باعث کمتر شدن پارگی مجدد گرفت در ورزشکار شود.
یکی از مزایای گرفت همسترینگ این است که در مقایسه با تاندون پاتلا و گرفت برداشته شده از آن زیبایی بهتری دارد و ممکن است در خصوص بیماران خانم از اهمیت بالاتری برخوردار باشد.
همچنین در مطالعات طولانی مدت دیده شده که میزان بازسازی گرفت برداشته شده در عضلات همسترینگ نسبت به پاتلا سرعت بهتری را داشته است.
یکی دیگر از مزیت های گرفت همسترینگ نسبت گرفت پاتلار پر کردن بهتر تونل ایجاد شده در گرفت همسترینگ میباشد.
آلوگرفت های انسانی بیشتر در تاندونهای آشیل ، پاتلا و تیبیالیس انجام می شود از مزایای این تکنیک عدم خلأ وجود بافت برداشته شده در جراحی می باشد که می تواند زمان جراحی و عوارض آن را کمتر نماید اما از معایب این تکنیک واکنش سیستم ایمنی و احتمال انتقال بیماری های مختلف می باشد.
در مطالعات مختلف میزان باز پس زدن بافتی توسط سیستم ایمنی در آلوگرافت در مقایسه با اتوگرافت تا ۴ برابر ذکر گردیده است.
در مورد ثبات مفصل زانو در آلوگرافت ها در مقایسه با اتوگرافت بی ثباتی بیشتری دیده شد.
رباط صلیبی قدامی یکی از عناصر بسیار مهم در ثبات مفصل زانو محسوب میشود که میتواند در مورد آسیب که شامل پارگی کامل می باشد قسمت عمده ثبات مفصل زانو از بین برود. برای به دست آوردن ثبات مفصل زانو تکنیک جراحی بازسازی رباط صلیبی توسط جراح قابل اجرا و انجام می باشد. در مواردی که جراحی بازسازی رباط صلیبی انجام شود و عوارضی مانند آرتروز زودهنگام درگیریهای مینیسک و اختلالات دیگری ممکن است باعث ایجاد آرتروز در بیمار شود.
دو تکنیک عمده در جراحی بازسازی رباط صلیبی وجود دارد که تکنیک گرفت پاتلا و گرفت همسترینگ میباشد. هر دوی این تکنیکها مزایا و معایبی دارد که میتواند توسط جراح توصیه شود.
تکنیک دیگر شامل استفاده از بافت غیر شخص بیمار می باشد که در آن ممکن است بنا به صلاحدید جراح انتخاب شود این تکنیک به نام آلوگرفت معروف است که از شخص دیگری برای پیوند استفاده می شود. تکنیک مقابل آن استفاده از بافتهای خود شخص بیمار می باشد که به نام اتوگرافت معروف است.
هر دوی این تکنیک ها مزایا و معایبی را خواهند داشت که بسته به شرایط بیمار جراح انتخاب خواهد نمود.
لطفا جهت اطلاعات بیشتر به لینک های زیر مراجعه نمایید